North Sea Jazz

Zaterdag 10 juli. North Sea Jazz in de Ahoy, Rotterdam.
We zijn al bij twee concerten geweest en helemaal plakkerig van de warmte. Als de lucht begint te betrekken en een koel briesje opsteekt, zie je iedereen die buiten loopt er van genieten.
Even later barst een stevige bui los en vluchten we allemaal naar binnen. In de enorme Nijlzaal schuifelen H. en ik met de menigte mee tot we de tribune op kunnen en daar een zitplaats vinden.
Ver voor ons is het podium waar Al Green al lang begonnen is. Over de in- en uitstromende mensenmassa heen kijken we naar de kleine poppetjes op het podium en het grote scherm er boven. En als we eenmaal kijken en luisteren, zijn we verkocht. De energieke Al Green weet het publiek tot op deze verre tribune te bereiken. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt, en het is een leuk extraatje als je vooral neerstrijkt om even uit te rusten.
Na Al Green blijven we in de Nijlzaal voor Sharon Jones & the Dap Kings. We veroveren een plekje vlak voor het podium, achter twee donkere Engelse meiden die opgewonden praten en wiebelen.
We hoeven niet lang te wachten. The Dap Kings spelen een nummer vooraf en kondigen dan met veel grote woorden hun zangeres aan.
Daar is ze. Een oudere vrouw met een oranje jurk. Gewoontjes. Als ze een doek om haar hoofd knoopte, zou ze er uitzien als de toiletjuffrouw. Glimlachend loopt ze naar voren terwijl het publiek klapt. De twee meiden voor ons gooien hun armen in de lucht en roepen enthousiast.
Zodra Sharon Jones de microfoon pakt en de muziek begint, beheerst ze het podium. Ze zingt. Ze danst. Steekt de draak met haar eigen, niet zo elegante figuur en zweept de band op. The Dap Kings stellen zich helemaal in haar dienst en ze spelen goed en strak. De blazers doen synchrone danspasjes, de achtergrondzangeressen blijven letterlijk op de achtergrond.
Sharon Jones raast over het podium, windt het publiek om haar pink en straalt geweldig veel energie uit. We klappen, dansen en joelen en vergeten dat het daar eigenlijk veel te warm voor is. De Engelse meisjes gaan zó uit hun dak dat de zangeres hen speciaal toezingt, waar ze dan nóg blijer van worden. Het is aanstekelijk.
Vijf kwartier zijn zó voorbij.
Dan voelen we weer hoe warm het is, en slenteren naar buiten voor een drankje. Ik blijf nog lang glimlachen. Dit was helemaal leuk; volgend jaar gaan we weer!