Saai.

Als het buiten koud en glad is en de dagen zijn kort; als je drie blogs in een week kunt schrijven over ongewenste avonturen met het openbaar vervoer; als je blij bent dat je lekker warm en droog thuis zit… wil het leven wel eens erg saai lijken. Vanmiddag hebben H. en ik boodschappen gedaan en voor vanavond is het wilde plan om samen voor de tv te kruipen en een dvd te kijken.
We zijn bezig met koken als onze gastzoon M. met een blij gezicht binnen komt. Na zijn verblijf bij ons zal hij vijf maanden naar Nieuw Zeeland gaan, en zojuist heeft hij gehoord dat er een gastgezin voor hem gevonden is. Opgewonden fantaseert hij over hoe het zal zijn. Hardop vraagt hij zich af of hij zich daar net zo thuis zal voelen als bij ons. Hij zal bij een alleenstaande moeder met een jonger zoontje wonen. Dat zal wel wat stiller zijn dan hier, denkt hij.
“Ach, je weet maar nooit”, zeg ik, “misschien is het wel een heel druk iemand met allerlei leuke gewoontes. En stiller dan hier? Wij zijn toch heel rustige mensen.”
“Ja”, vult H. aan “We zijn eigenlijk wel erg saai.”
“Saai?” M. begint te lachen. “Jullie saai? – Laten we naar buiten gaan en daar een vuur maken en dan op de djembé trommelen!”
Dat hebben we van de zomer inderdaad een avond gedaan. Maar dat was in september.
“En al dat jongleren dat we hier doen…”
Ik grinnik. Twee weken geleden probeerden we of we met drie ballen over-en-weer konden jongleren. Dat begon net een beetje te lukken toen M. een bal miste, die toen precies midden in een schaaltje saus op de keukentafel terechtkwam. De saus spatte de hele keuken door en het volgende kwartier waren we bezig met schoonmaken.
Een beetje weemoedig zegt M. “Ik kan me niet voorstellen dat het nieuwe gastgezin net zo vriendelijk zal zijn…”
“Nee,” zeg ik ernstig, “dat kan ik me ook niet voorstellen. Wij zijn natuurlijk het leukst.”
Samen lachen we er om.
Ik hoop voor hem dat hij een fantastisch gastgezin krijgt in Nieuw Zeeland. Maar stiekem hoop ik natuurlijk ook, dat ie ons toch wel een beetje zal missen.