9292ov deel 3

Donderdag.
Ik sta vroeg op om de bus van even over half 8 te nemen. Als ik de deur uit loop begint het een beetje te sneeuwen. Ik kies de bushalte die iets verder weg is, maar een bushokje heeft. Als ik er aankom staan er zes mensen. Drie ervan in het hokje. Ik schuif me voorzichtig tussen hen en dan is de abri vol. Vier mensen is niet veel, maar het ontwerp is elegant.
Een tijd lang zwijgt iedereen. Na een kwartier is de bus er nog steeds niet. Het is koud. Mensen beginnen te stampen en er worden telefoontjes tevoorschijn gehaald. Iemand wordt met een auto opgehaald. Naast me staat een lange jongen te bellen. “Krijg je een lift?” vraag ik en hij vertelt dat hij mee kan rijden naar Heijendaal. Wil ik misschien meerijden? Daar schiet ik niet veel mee op, maar het aanbod is aardig.
Het duurt nog twintig minuten voor lijn 11 komt en ik ben blij dat ik m’n sneeuwbestendige wandelschoenen heb aangetrokken.
Om kwart voor negen ben ik bij de Brabantse Poort, waar officieel 1 minuut geleden de 99 vertrokken is naar Grave. Zou ik geluk hebben en een vertraagde 99 halen?
Niet dus. Ik sta voor het “consumptie verplicht” cafetaria te wachten en probeer uit te vinden of de aankondigingen op de borden iets te maken hebben met de werkelijkheid. De aankondiging dat er over 6 minuten een bus 99 naar Uden zal komen bekijk ik met gepast wantrouwen. Terecht: de minuten verstrijken zonder dat er een bus komt. Ik constateer dat de borden alleen een theoretische dienstregeling aangeven.
Inmiddels begin ik het toch echt wel koud te krijgen. Ik huppel van m’n ene voet op de andere en zie dan een bus verschijnen met een klein bordje 99 op de voorruit. Achter een groep wachtenden haast ik me naar de deur. “U gaat toch naar Uden?” hoor ik de voorste persoon aan de chauffeur vragen. “Nee hoor, ik ga naar Nijmegen”, zegt die en zuchtend trekt iedereen zich weer terug.
Als ik me begin af te vragen of ik misschien beter de volgende bus terug naar huis kan nemen, verschijnt er dan toch eindelijk een 99 naar Uden. Ik ben zo diep in m’n sjaal gedoken dat ik pas kilometers verderop zie, dat er voorin twee collega’s zitten waar ik net langs gelopen ben. Als we uitstappen hoor ik van hen dat deze bus 20 minuten vertraging had. Zachtjes dwarrelt er hier en daar een sneeuwvlok naar beneden. Het is tegen half tien als ik bibberend achter mijn bureau kruip. Koud tot op m’n botten. Hardop overweeg ik om toch maar die tweede auto aan te schaffen waar ik principieel zo tegen ben. Gelukkig kan ik terug met iemand meerijden. Vrijdag heb ik vrij. Drie dagen om moed te verzamelen voor maandag. En als het zo koud blijft, zit er niet veel anders op dan weer vol vertrouwen naar de bushalte te wandelen en te wachten tot er een bus komt….
Ach, wie dan leeft, dan zorgt.