Toegift

De eerste keer dat we met ons projectkoor optreden met het programma van dit seizoen is spannend. Onderweg merkten we al dat de geplande repetitie-avonden nauwelijks genoeg zouden zijn voor het behoorlijk lastige repertoire. Wegens ziekte van de dirigent viel er ook nog een repetitie af en vooral die dirigent maakte zich duidelijk zorgen over ons optreden.
We zijn er ruim van tevoren en hij jaagt ons nog eens door alle moeilijke nummers. Als uitsmijter hebben we een quasi klassieke bewerking van het kinderliedje De Mosselman. Leuk om te zingen, maar niet makkelijk. “We doen em alleen als het goed gaat en het publiek enthousiast is”, besluit de dirigent en dan is het tijd om uit de coulissen te komen.
Verano Porteňo, een tango van Piazolla, is ons eerste nummer. Onze stemmen zijn de instrumenten. Het is ons in de repetities nooit gebeurd, maar nu slaat één stemgroep een herhaling over en dreigt het lied helemaal te ontsporen. De dirigent geeft met hart en ziel en veel mimiek aan waar het heen moet en na een paar scheve maten zijn we weer allemaal met hetzelfde bezig. Maar het hele koor is er een beetje onzeker geworden. In de volgende nummers gaat dan ook van alles mis.
Als het laatste lied gezongen is, klapt het publiek voor ons. We buigen en lopen in een rij het podium af. De lichaamstaal van onze dirigent is duidelijk: die toegift zit er niet in vandaag. Dan zien we door de open deur achter ons, dat het publiek is gaan staan. Ze blijven uitbundig klappen tot we terugkomen en tóch de toegift zingen. We doen het met groot enthousiasme en het levert nog een keer een warm applaus op.
Volgende week zingen we dit programma nog eens voor een ander publiek. De dirigent drukt ons op het hart om sommige moeilijke passages thuis nog eens extra door te nemen. We hebben die staande ovatie volgens hem bepaald niet verdiend. Maar het was toch wel fijn om te merken dat we ondanks de foutjes met z’n allen toch wel heel mooi klinken. De volgende keer gaat het dak er af.