Meerkoetenfamilie

Plotseling is het weer zomer.
Ik besluit mijn boot leeg te hozen. Door de regen van de afgelopen dagen staat de kano vol water, waar om onverklaarbare redenen altijd een roestkleurig, zanderig stof in drijft. Laat ik de boel de boel dan verdampt het water en zit de bodem vol roodbruine vlekken.
Hozen dus.
Twee meter vanaf de punt van de boot heeft een meerkoetenpaartje jaarlijks een nest en ik zie tot mijn verbazing dat er zes eieren in liggen. De meerkoeten zwemmen om het nest heen en bekijken argwanend mijn activiteiten.
“Ik doe jullie niks hoor”, zeg ik tegen ze. “ik vind het veel te leuk, die kleintjes met die rooie koppies straks”. Ze zijn niet overtuigd. Als ik met een oude handdoek de punt van de boot schoonveeg, strekken ze allebei hun kop tot vlak boven het water en maken dappere blaasgeluiden. Als het zwanen waren, zou ik voorzichtig worden. Nu werk ik alleen snel door, zodat het nest niet te lang onbezet blijft.
Zodra ik m’n hielen licht, klimt één van de koeten weer op het nest.
Zes eieren, denk ik. Dat wordt een hoop werk voor dat stel. Anders dan eenden, die hun jonkies meteen zelf aan het werk zetten, voeren meerkoeten hun jongen. Ook jagen ze iedereen die zich in de buurt van hun kinderen waagt met veel kabaal weg. Als ze een stuk kleiner zijn dan ik tenminste.
Vanavond gaan we een stukje varen. We zullen heel voorzichtig afduwen om het nest niet te verstoren. Daar moeten ze maar aan wennen. Dat heb je als je vlak naast een kano nestelt. Maar verder is het een goeie plek voor een jonge meerkoetenfamilie.