Aan het eind van de straat, na het bruggetje, sla ik rechtsaf en loop het smalle voetpad op dat daar sinds een paar maanden vlak langs het ganzenmeertje loopt. Links van me is een brede strook gras waarvan de helft gemaaid is. Op de andere helft bloeit kamille en klaver en… ineens zie ik dat er een gloednieuw hek staat tussen de asfaltweg en de bloeiende berm. Een meter hoog, met metalen spijlen, glanzend donkergroen gelakt.
Al lopend vraag ik me af waarom dat hek er neergezet is. Als bescherming? Dat auto’s niet het meertje in rijden? Dat lijkt me sterk. Tussen weg en water zijn vele meters gras. Dat kinderen niet de weg op rennen? Onzin. De huizen waar die kinderen wonen staat aan de andere kant van de weg, waar geen hek is. Is het om de ganzen en eenden van de straat te houden? Maar bij elk zijweggetje, steigertje, bushokje en zelfs bij een brievenbus heeft het hek een onderbreking.
Ik besluit dat het hek er staat omdat dat mooi is. Vínd ik het mooi? Ach, echt lelijk vind ik het niet, maar om nou te zeggen dat het een verbetering is...
Als ik er al ver voorbij ben, blijft dat glimmende hek in mijn hoofd zitten. Wie bedenkt zoiets? Iemand zoekt uit welk materiaal, hoe hoog, welke kleur. Het moet vervoerd, stevig in de grond gezet met uitsparingen op de goede plekken. En dat allemaal voor het mooi?
Misschien is er wel een hele logische, gegronde reden om daar een stevig hek te zetten.
Thuisgekomen heb ik het druk met andere dingen en vergeet het hek. Tot we aan tafel zitten. Ik vertel H. over mijn theorieën en hij zegt prompt: “O, dat hek is tegen het parkeren. Anders zijn ze bang dat iedereen daar z’n auto in het gras zet.”
Daar is ie dan, de gegronde reden. En uiteindelijk is het dus tóch voor het mooi. Want zo’n berm vol veldbloemen met een hek er langs is beslist mooier dan een platgereden veld vol auto’s. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten