De berm bij Alverna

Als ik van mijn werk naar huis rij, kom ik door Alverna. Sinds daar vorig jaar de weg is vernieuwd, ligt er een uitbundig bloeiende berm. Iedere keer een genoegen om naar te kijken. Vooral als het mooi weer is.  Deze berm heeft de gewone bescheiden bloemetjes. Zoals  fluitekruid, madelieven, boterbloemen en klavers, maar ik heb er bijvoorbeeld ook vingerhoedskruid gezien.

Deze week nam ik de tijd om onderweg een paar keer stil te staan en close-ups te maken van wat ik tegenkwam.

 Het eerste portret:  een enorme bos helderpaars. Een verdwaalde tuinplant misschien? Nee, het is Kaasjeskruid. Een heel gewone verschijning langs Nederlandse wegen. Maar opvallend is ie wel met z’n hoogte van anderhalve meter en z’n grote, paarse bloemen.

Dit hier is de echte koekoeksbloem.

Haar gerafelde bloemblaadjes wiegen in de wind. 

Waarom een koekoeksbloem pas echt is met die paarse rafels, kan ik nergens vinden.

Maar ik weet wel dat ik de dagkoekoeksbloem, waarvan de blaadjes net zo paars zijn, maar dan gaaf en rond, een stuk saaier vind.

Deze grijspaarse schoonheid op haar ranke steel, met het ragfijne tulen rokje, heet schurftkruid. Hoe kunnen ze zo’n mooie bloem nou naar een vervelende ziekte noemen? Haar andere naam, duifkruid, past veel beter.

De rolklaver is maar een klein plantje, maar als je er goed naar kijkt, is ie best bijzonder. Schuchter blozend komen de nieuwe blaadjes als ronde, rode bolletjes tevoorschijn die zich dan plotseling uitrollen in knettergeel: tadaaa, hier ben ik : de rolklaver!

En tenslotte het kleine zusje van een bekende klimmer, die me inspireerde tot dit gedichtje: Misschien ken je haar grote zus

De geurige, kleurige lathyrus

Zij mag in tuinen tegen hekken

Haar spoor van bonte bloemen trekken.

Het roze zusje is bescheiden

Ze staat in bermen en in weiden

Maar wie goed naar die kleine kijkt

Ziet dat ze op haar zuster lijkt.