Een paar weken voor mijn vader stierf, hadden we een gesprekje over het bouwen van boten. Ik schreef daarover het gedicht Een boot uit het verleden . Later, toen mensen in zijn eigen huis afscheid konden nemen van mijn overleden vader, kwam er een oude vriend van hem langs. Ik vertelde hem over het gesprek en hij herkende de "gangen en roodkoperen nagels". Als voorzitter van de Vereniging van de Waterlandse Melkschuit was deze vriend nauw betrokken bij de bouw van zo'n originele schuit. Een eikenhouten platbodem, waarvan de gangen met koperen spijkers bevestigd worden, 'omdat eikenhout en ijzer elkaar niet verdragen'. F. nodigde me uit om een keer bij de bouw te komen kijken.
Op vrijdag 14 juni hadden we een afspraak in Amsterdam-Noord, waar de boot gebouwd wordt.
Er hangt een zware teerlucht in de loods.
Midden in de ruimte staat de boot waar we naar komen kijken. De melkschuit is groter dan ik dacht en de bouw is al ver gevorderd. Ik schat het gevaarte op zo’n tien meter lang en twee breed.
Vandaag zijn met ouderwets vakmanschap de naden van de romp waterdicht gemaakt met teer. Ik word voorgesteld aan projectleider Ton en scheepsbouwer Peter. Ze vertellen enthousiast over hun werk. De originele teer mocht niet gebruikt worden, vertelt Ton. Die is nu verboden omdat het te vervuilend is. `Nu hebben we een andere soort gebruikt, die bijna net zo smerig is.” Hij grinnikt. “Tja, historische reconstructies en het milieu...”
Aan de muur hangt een bouwtekening en Peter legt uit dat die gemaakt is naar aanleiding van oude afbeeldingen en beschrijvingen. Daar is veel onderzoek aan vooraf gegaan. De melkschuit is een platbodem van zwaar eikenhout, met twee masten. Die hangen nu aan de muur van de loods. Voor de zeilen moet nog sponsorgeld komen. Helemaal in stijl van het historische project kunnen sponsors ‘parten’ kopen, de vroegste vorm van aandelen. Zo ging dat ook in de 17e eeuw; de melkschuiten waren niet van één eigenaar, maar boeren kochten een part om het gebruiksrecht te krijgen.
Ik loop om het schip heen en bewonder de constructie. Aan de buitenkant zijn de spijkers weggewerkt met ronde, houten deuvels. Niet voor het mooi, wordt me uitgelegd, maar tegen het roesten. \
Net als Ton trots het houten bord laat zien waarin de naam van de schuit is uitgesneden, komen er nog wat mensen binnen
‘Jacob van Zalinge’, lees ik op het naambord en ik kijk op in het gezicht van diens dochter. Ik ken haar van vroeger en vraag hoe ze het vindt, dat haar vaders naam op de melkschuit komt. Ze is vereerd. Maar wel een beetje zenuwachtig dat ze in september het schip officieel moet dopen.
“Gaat dat met champagne?” vraag ik, maar de scheepsbouwer zegt geheimzinnig dat daar iets anders, passends, voor bedacht is...
We staan om de boot-in-aanbouw heen en alle betrokkenen kijken tevreden naar het gladde, gebogen eikenhout van de scheepsromp. Wat wordt ie mooi, die authentieke boeren melkschuit. Je zou er zo mee weg willen zeilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten