Hoog water, maar geen lepelaarsnest

Als we de dijk op fietsen zien we nou niet meteen het water tot het randje staan. Bereikt de Waal vandaag echt z’n hoogste waterstand? Een beetje teleurgesteld fietsen we verder, dochter E. en ik. We hadden het spectaculairder verwacht.

Het is heerlijk weer om over de dijk te fietsen en we laten het niet bij een retourtje hoog-water kijken, we rijden lekker verder in de zon. Langs de weg is het geel van de leeuwentand en de boterbloemen. De bermen zijn op hun mooist.

 Een paar kilometer verderop zien we dat het toch echt waar is. Hier is de weg lager en komt de rivier duidelijk een stuk de uiterwaarden in.  Ik vind het altijd een vreemd gezicht als groepen bomen het water uit rijzen, als wegen ineens onder water verdwijnen en als prikkeldraad aan paaltjes acht centimeter boven het donkere water zweeft.

We stappen af voor een paar foto’s en blijven nog even kijken.

Een vrouw in hardloopkleren staat iets verderop. Ze keert zich naar ons toe en vraagt of we hier wel vaker fietsen. “Ja”, knikken we en ze vertelt enthousiast dat er een stuk verderop een lepelaarsnest is. “Vlak bij de woonboot.”

Leuk! Ik heb langs de Waal wel eens een losse lepelaar gezien en vond dat toen best bijzonder. Dat nest willen we graag bekijken. We fietsen verder en ik speur het water af naar een nest. E. lacht me uit. “We zijn nog lang niet bij die woonboot hoor!”

Als we wél bij de boot aankomen, kijkt ze verwonderd naar de gave houten opbouw en het dakterras. “Hoe kan dat nou? Dit is een andere boot dan die er van de week lag toen ik hier met H. fietste.”

We staan stil en twijfelen. Ligt er verderop nóg een boot?

Ik loop heen en weer en probeer een nest te ontdekken. Verderop zie ik dat E. in gesprek raakt met een vrouw die ook haar fiets aan de kant heeft gezet en een foto van de boot maakt.

“Die ligt er pas sinds gisteren hoor!” hoor ik haar zeggen.

E. had dus gelijk. Het is een andere boot. Gisteren onder begeleiding van een politieboot aangekomen en neergelegd.

“Ik weet niet... ik geloof toch dat ik die oude leuker vond.” Zegt de vrouw. “Dat was een echte boot met een opbouwtje. Dit is zo’n houten blok...” Ze lacht: “Ze zullen er wel wat over te zeggen hebben hier in het dorp.”

Een lepelaarsnest is nergens te bekennen.
Waarschijnlijk is het verstoord door de botenwissel. Jammer.

We groeten de vrouw, stappen weer op onze fietsen en keren het water de rug toe. Met een vaartje rijden de dijk af, terug naar huis.