Backpackers

Ineens is het zover.

Op 1 februari brengen we onze dochter naar Schiphol en dan zullen we haar een half jaar niet zien. Het plan om met haar vriendin een half jaar naar Zuid-Amerika te gaan lag er al jaren en vanaf het voorjaar van 2013 zijn ze er concreet mee bezig. Informatie verzamelen, tickets boeken, inschrijven voor een talencursus in Guatamala, inentingen en malariapillen halen… en toch lijkt de vertrekdatum plotseling uit het niets op te duiken.

Er gaan alleen een flinke rugzak en een kleiner rugzakje met handbagage mee in onze auto. En wij met z’n vieren. Drie uitzwaaiers en een backpacker. 

Op zaterdagmorgen is het niet druk op de weg en we zijn mooi op tijd op het vliegveld. Meteen voegt zich een vriendin bij het zwaaiteam en nog tien minuten later voegen we ons bij team twee, bestaande uit de ouders van E.’s reisvriendin, haar zus, een huisvriend en nog twee vriendinnen.

Om half twaalf gaan de meiden vliegen, en terwijl zij alvast hun bagage gaan afgeven, staat de hele groep achterblijvers te wachten en te praten. Wij wisselen telefoonnummers en email-adressen uit met de andere ouders en vertellen elkaar hoeveel vertrouwen we in onze kinderen hebben. Een peettante voegt zich nog snel bij het uitzwaaicomité en dan is het tijd om voor echt afscheid te nemen. Vriendinnen omarmen de meiden hartstochtelijk en daarna is de familie aan de beurt. Ik geef m’n meisje een knuffel en voel mijn ogen nat worden. E. snuft ook een beetje en er zijn er meer die een zakdoek nodig hebben, maar we blijven allemaal dapper lachen.

Het is raar afscheid nemen op een vliegveld. De twee reizigsters moeten met een omweggetje naar de douane; we zien ze om een hoek verdwijnen en verderop weer tevoorschijn komen in het gedeelte waar wij niet mogen komen. Uit de verte zwaaien we naar elkaar. Zij vanuit de rij en wij met de hele groep van achter een hekje. Net zo lang tot ze niet meer te zien zijn. Dan valt de groep zwaaiers uiteen. Wij drinken met z’n drieën eerst nog een kop koffie voordat we terug naar de parkeergarage gaan.

Thuis vind ik het een beetje kaal. Onzin, want we waren voor het vertrek van E. echt niet de hele tijd allemaal in huis. Maar toch. Ongedurig begin ik de schuur op te ruimen, zodat er plaats is voor de fiets van E. die al maanden buiten staat en begint te roesten.Dan stuur ik haar een mailtje, al weet ik dat ze dat voorlopig nog niet leest. Vannacht rond half drie komen ze aan in Guatamala.

Hun avontuur is begonnen en wij kunnen alleen maar hopen dat ze er heel erg van gaan genieten.