Even een spuitje

Denosumab. Zo heet het medicijn dat mijn botten wat minder breekbaar moet maken. Twee keer per jaar een injectie. De internist van de osteoporose poli heeft me het recept gestuurd en me verteld dat ik het bij de huisarts kan laten spuiten.

Als ik met mijn recept bij de apotheek kom, wordt er fronsend naar gekeken. “De-no-su-mab staat er hè… dat moet ik even navragen.” Ik wacht een paar minuten en krijg dan te horen dat het eerst besteld moet worden. “Morgen na twee uur kunt u het ophalen.”  

Maar de volgende middag valt er niks op te halen. De mevrouw achter de balie kijkt in de computer, denkt diep na, belt iemand op en zegt dan dat het de volgende dag klaar zal liggen.

Kennelijk is het een ongebruikelijk medicijn.

Als ik de spuit een dag later dan echt in mijn bezit heb, is het te laat om de huisarts nog te bellen. Volgens de instructies leg ik het pakje in de koelkast.

Op donderdag bel ik de assistente van de huisarts om een afspraak te maken en op vrijdagmiddag fiets ik door de regen naar de praktijk. Binnen pel ik me uit mijn regenpak en meld me bij de assistente.

“O ja”, zegt ze, “je komt voor die injectie…” Ik geef haar het zakje van de apotheek en ze vouwt de bijsluiter open. Zorgvuldig legt ze het papier op de balie en zet haar bril op. “Ja, ik moet het even goed bekijken, want dit medicijn is nieuw voor mij,” vertelt ze en leest het hele verhaal door. Dan mag ik door een zijdeur naar de behandelkamer gaan, waar ze de injectie zal geven. Ik mag kiezen: buik of bovenbeen. Maar als ik aarzelend “buik” wil zeggen, zegt zij dat in het bovenbeen eigenlijk het beste werkt.

Het is zo gebeurd: ze steekt de naald loodrecht in mijn been, maar ik voel er niks van. Dan maakt ze een kopie van de bijsluiter en we spreken af dat ik over een half jaar het medicijn door de apotheek meteen naar de huisarts laat brengen. Zij vervoeren het gekoeld.

In de wachtruimte sjor ik mijn regenbroek weer aan en dan fiets ik weer naar huis. Het is ruig weer en het kost me moeite om tegen de wind in vooruit te komen. Een goede oefening voor mijn luie beenspieren.

Ik ben blij dat ik maar twee keer per jaar zo’n spuitje hoef te halen en niet elke week.

Denosumab. Wat een gedoe. Nu maar hopen dat het helpt.