Boemerangkinderen

Grotchampignons in een kruidige marinade met wat flintertjes gerookte ham erdoor en peterselie erover. Dat is het voorgerecht op een mooi, zwart bordje. We drinken er alvast een beetje rode wijn bij. Dan gaan we de keuken in om de maaltijdsalade te maken. Lekker met avocado, tomaten en een gekookt eitje en met crostini’s van donkerbruin brood.

We hoeven met niemand anders rekening te houden, want we eten met z’n tweeën. Dat is alweer een tijdje geleden, want de afgelopen maand hadden we een vier persoons huishouden. Allebei onze kinderen woonden weer thuis. De een studeert in Leiden en vond het in de vakantie wel erg stil daar op z’n studentenkamer. De ander is na een half jaar reizen weer in het ouderlijk huis neergestreken.  

Boemerangkinderen noemen ze dat. En dat er een naam voor bestaat, betekent dat we niet de enigen zijn met terugkerende volwassen kinderen.

Volgens allerlei artikelen op internet is het een verschijnsel van deze tijd en kan het problemen opleveren als er geen goede afspraken gemaakt worden. 

Daar waren we ons al lang van bewust, want de eerste boemerangperiode is al van jaren terug. Mijn dochter ging al op haar zeventiende het huis uit, maar kwam door omstandigheden na jaren zelfstandig wonen een paar maanden bij ons in huis. Samen met haar vriend.

Het was even inschikken en aanpassen, maar het waren vooral erg gezellige maanden met z’n vijven. Toen ze weer naar een eigen stekkie gingen, was het stil in huis.

Vorige zomer vertrok onze zoon naar een kamer in Leiden. Toen waren we nog met z’n tweeën. Het voelde als een nieuwe levensfase. Een beetje treurig, maar ook met een nieuwe vrijheid, want al hoefde hij niet verzorgd en betutteld te worden, een kind in huis is toch iemand waar je bij al je beslissingen rekening mee houdt.

Maar de nieuwe levensfase duurde vooralsnog minder dan een half jaar. Daarna meldde onze zelfstandige dochter zich weer, omdat het haar met de hoge woonkosten maar niet lukte om te sparen voor haar voorgenomen Zuid-Amerika reis. Natuurlijk mocht ze bij ons komen wonen! Toenze een half jaartje later op reis ging, was ik weer zó aan haar aanwezigheid gewend, dat ik meer moeite met het afscheid had dan gedacht.

Sinds ze terug is, is het hele gezin dus weer compleet. Maar niet lang meer. Komende week vertrekt zoonlief weer naar Leiden en dan zijn we weer met z’n drieën.

Maar vandaag zijn ze er allebei op uit en genieten wij even van een dagje samen, wat na een drukkere periode even heerlijk is.

De afwisseling maakt het leuk. En zeg nou zelf, het is toch ook wel heel fijn dat onze kinderen zo graag af en toe weer bij ons terugkomen. Dan hebben we toch wel iets goed gedaan…