Toeristen uit Peru

Wat wil je allemaal zien als je als toerist drie dagen in Nederland bent? Vier Peruanen kwamen toevallig via via in Beuningen terecht, een gewone plaats in Gelderland, in de buurt van Nijmegen (wat dan weer wel de oudste stad van Nederland is).

Op koningsdag slapen ze uit. Ze hebben een vermoeiende reis achter de rug met veel vertragingen, omwegen en misverstanden, waardoor ze pas vrij laat in de avond aankwamen. Toen volgde er ook nog een kennismaking met ons, hun gastgezin voor drie dagen, waarbij Belgische en Nederlandse kloosterbieren geproefd werden zodat het nog veel later werd.

Uitslapen dus. En om elf uur een uitgebreid ontbijt.

We zijn van plan om ze mee te nemen naar de kindervrijmarkt in het dorp en daarna naar Nijmegen. We kunnen ze de beroemde Nederlandse dijk laten zien, hier vlakbij langs de Waal. Of misschien vinden ze het leuk om een paar uur rond te kijken in de tuinen van Appeltern.

We beginnen met de dorpskern. Daar sjouwen we tussen de kraampjes door, komen een sambagroep tegen waar de Peruaanse dames spontaan van beginnen te dansen en dan willen ze wel een Nederlandse supermarkt door wandelen.

Het is verrassend hoe in een gewone winkel de historie van een land is terug te vinden. H. geeft in de Albert Heijn uitleg als een goede gids. ‘Je ziet dat er veel Indonesische producten in de schappen staan. Dat komt omdat Indonesië 135 jaar lang een kolonie van Nederland is geweest’. Verderop geeft ook de chocolade aanleiding tot een informatief verhaal: Amsterdam is een internationaal centrum van handel in cacaobonen. De verwerking tot cacaopoeder en -boter gebeurt voor een groot deel in Nederland. Veel daarvan wordt dan weer naar België, Duitsland en Zwitserland vervoerd waar ze er chocoladeproducten van maken.

Onze toeristen willen weten welke chocolade in deze winkel typisch Nederlands is. Prompt krijgen ze – in het Engels - antwoord van een medewerkster van de winkel die net langskomt. ‘Het is eigenlijk allemaal Belgische chocola. Niet Nederlands, maar Belgisch, want daar kunnen ze de lekkerste chocolade maken.’ Dan loopt ze weer verder.

Wij kijken nog even goed naar alle verpakkingen en vinden behalve Belgische bonbons ook rijen Verkaderepen en een vak met Tony’s Chocolonely uit Nederland, twaalf soorten Rittersport uit Duitsland en Milka uit Zwitserland…

Natuurlijk moeten er stroopwafels gekocht worden en verschillende frisdranken die ze in Peru niet kennen. Met een tas vol inkopen gaan we de winkel weer uit en iets verderop weer naar binnen bij de slijterij. Daar kopen onze gasten een fles Pisco om daarmee de klassieke Peruaanse welkomstcoctail te maken: Pisco sour.

Zodra we terug zijn met de boodschappen gaan de mannen de keuken in waar ze energiek alle ingrediënten verzamelen voor de coctail. Citroenen, eieren, suiker, ijsblokjes en pisco. Alles moet in een strikte volgorde in de blender en wordt tot een schuimige massa geklopt. Iedereen krijgt een glas vol schuim en dan proosten we in het Engels, in het Spaans en in het Nederlands.

Van de rest van ons programma komt weinig terecht. De Peruaanse traditie schrijft twee Pisco sours voor als welkomsttraditie en daarmee vallen de opties af waarvoor we met de auto weg moeten. In plaats daarvan maken we gewoon een wandeling door de buitenwijken van Beuningen, waar onze gasten van alles te vragen hebben: over de bouw van de huizen, waarom ze allemaal van kale baksteen zijn (in Peru zijn de huizen kleurig), wie de speeltuintjes aanlegt waar we langs komen en of het water wel eens zo hoog staat dat het de huizen in komt.

In de vroege avond vaar ik met de beide dames een rondje in de kano. Ze genieten en zijn zwaar onder de indruk. Na het eten (we maken gadogado want dat vinden we lekkerder dan Hollandse erwtensoep) doen we nog een klein rondje salsadansen en dan zit hun eerste dag Nederland er op.

Morgen gaan ze naar Amsterdam. Want zo’n dagje Beuningen mag dan heel gezellig en onverwacht cultureel zijn; als je niet in Amsterdam geweest bent is je bezoek aan Nederland niet compleet.