Kun je even een kuub ruimte vrij maken?

Ruim twee-en-een-half jaar nadat mijn vader overleed, is nu zijn huis verkocht. Het huis waar mijn broers en ik opgroeiden, aan de rand van Amsterdam. Voor de overdracht, begin januari, haalt mijn jongste broer nog de laatste spullen weg, zodat we de boel leeg kunnen opleveren. De dingen die we echt willen bewaren, hebben al lang een ander plekje gekregen: de ronde, eiken tafel die pa ooit zelf maakte bijvoorbeeld, het servies, de verzameling borrelglaasjes, de dagboeken van mijn moeder, foto’s… Maar helemaal leeg was het nog steeds niet. We hebben afgesproken dat alles nu gewoon weg mag. Dat we niet nog een keer één voor één allerlei spullen in onze handen nemen en twijfelen en aarzelen. Wat er nu nog staat, gooit hij met z’n ogen dicht in een aanhanger en hij brengt het naar de stort.
‘En als ik nog foto’s vind?’
‘Breng die maar bij mij’, zeg ik. ‘Dan zoek ik die wel uit.’
Op eerste kerstdag komt mijn broer met z’n gezin bij ons eten. Na een gezellige middag en een uitgebreide kerstmaaltijd staan ze op het punt om weer in de auto te stappen: ‘kun je nog even een kuub ruimte vrij maken in je schuur?’ zegt broertje, ‘ik heb nog wat dozen voor je.’
Het zijn inderdaad een paar flinke dozen die hij heeft meegenomen. De grootste ervan is gevuld met kleinere dozen vol papieren. Het zijn niet alleen foto’s, maar ook klappers met oude financiële administratie, schoenendozen met brieven, vele jaargangen kerstkaarten, polissen, kladjes met gedichten, rouwkaarten, uitnodigingen, wat je maar aan papierwerk kunt verzinnen. Er zijn zelfs een paar vellen bonkaarten bij uit de oorlog.

We gaan er een ochtend voor zitten, H. en ik. Hij neemt de klappers voor z’n rekening. Ik neem zorgvuldig de dozen met brieven door. In de dozen herken ik de luchtige hand van opruimen die mijn moeder had. Tussen de brieven uit de verlovingstijd van mijn ouders zitten allerlei andere dingen, zoals brieven die ik haar zelf geschreven heb, verdwaalde kerstkaarten en aankoopbewijzen van elektrische apparaten. Hun brieven leg ik met enige aarzeling bij de groeiende stapel ‘weggooien’. Het gaat tenslotte niemand wat aan wat twee verliefde mensen elkaar in de vorige eeuw schreven.
Een paar dingen willen we bewaren. Een paar mooie, oude foto’s van mijn ouders en nog wat familiefoto’s waar ik zeker iemand blij mee kan maken. De kleurige bonkaarten, wat tenslotte historische documentatie is, en een klein doosje met daarin een stapeltje fietsbelastingplaatjes. 
Twee kleine houten kistjes, ongetwijfeld door mijn vader zelf gemaakt, blijven uiteindelijk over.
Op zes januari zullen we een leeg huis overdragen. Een huis waarin de afgelopen twee jaar een huurster heeft gewoond, maar dat nog steeds ons huis is. Straks niet meer. Het zal vreemd zijn. Net voor die overdracht brengen we onze dochter met haar hele hebben en houden naar Amsterdam, waar ze gaat wonen. En zo houden we tóch een band met die stad. Bijzonder.