Drie weken eenzame opsluiting in de schuur.

De tweede maandag van 2017 staat mijn scootertje koeltjes met z’n stuur van me afgedraaid in de schuur. Als ik hem naar buiten gereden heb en de starter indruk, slaat de motor aan, maar zodra ik probeer gas te geven, sterft het gepruttel weg en even later is het stil. Nog een keer proberen. Er gebeurt precies hetzelfde.

Ik had het kunnen weten. Ruim drie weken heb ik niet op de scooter gereden en dan heeft ie weleens meer moeite met starten. Niet dat ik drie weken vakantie heb gehad, maar de week voor kerst en de afgelopen week kon ik met de auto en was het zo koud dat ik daar graag gebruik van maakte. Gelukkig kan ik vandaag ook nog uitwijken naar de auto, maar morgen is die door H geclaimd, dus vanavond moet ik het scootertje weer aan de gang zien te krijgen. Ik klop vriendelijk op z’n tank, pel mezelf uit (helm, motorjas- en handschoenen, zeilbroek) en rij met de auto naar mijn werk.
’s Avonds na het eten ga ik de schuur in, waar mijn oranje monster nog steeds staat te mokken.
“Drie weken eenzame opsluiting in de schuur,” straalt ie verontwaardigd uit, maar ik zeg dat dat zwaar overdreven is. Er komt regelmatig iemand in de schuur om iets uit de vriezer of de voorraadkast te halen of om een fiets te pakken.

“Een fiets! Je vindt het te koud om op de scooter te gaan, maar fietsen doe je wel!”
Zo komt het niet goed; het wordt tijd voor actie. Ik bedenk dat ik kan proberen of wat extra benzine wil helpen. De tank is niet leeg, maar wel minder dan half vol. Normaal zou dat geen probleem zijn, maar na een paar weken stilstaan misschien wel. Ik zoek een kleine jerrycan en fiets naar de benzinepomp in het dorp. Het moet een raar gezicht zijn dat iemand op de fiets komt tanken, maar er is niemand aanwezig die erom kan lachen. Dan doe ik het zelf maar. Vrolijk fiets ik terug met vijf liter benzine in mijn fietstas.

Ik schroef een plastic tuit op de jerrycan en giet de tank van de scooter helemaal vol. Meteen houdt ie op met mopperen en als ik hem naar buiten rij, heb ik al het gevoel dat we geen ruzie meer hebben. Hoopvol druk ik op de starter en jawel, hij loopt als een zonnetje. We maken samen een klein proefrondje in de buurt en dan gaan we weer naar binnen.

Dinsdagmorgen twijfel ik er geen moment aan dat ik op de scooter naar m’n werk kan en het klopt. Alsof ie nooit geweigerd heeft, brengt ie me zonder hapering waar ik wil zijn. Naar de halve parkeerplaats vlakbij de hoofdingang van Dedicon, die altijd vrij is omdat er geen auto smal genoeg is om daar te parkeren.