Het verleden klopt aan.

Het begon in december. Toen zag ik via Facebook dat ons oude huis te koop stond. De mensen die er nu wonen zijn bekenden en toen ik een tijdje later door hun straat fietste, zagen ze me en wenkten me binnen. Kon ik nog een keer het huis door voordat het in onbekende handen overging. Ze hebben veel veranderd sinds wij er 17 jaar geleden weg gingen. Het is ruimer geworden door een uitbouw en dakkapellen. Ze lieten me zien dat onze oude keukenkastjes nog steeds dienstdeden in de bijkeuken en dat ergens tegen een muurtje nog steeds dezelfde klimhortensia stond van toen. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om terug te gaan naar de plek waar onze kinderen geboren zijn, maar serieus overwegen doen we het niet. We zijn veel te blij met het huis en de plek waar we nu wonen. Toch was het leuk om nog even rond te kijken in ons verleden.

Op 20 januari lag er een envelop op de mat met een zwarte rand. Toen ik de kaart eruit haalde, lachte de foto van een oude bekende me toe. Een vroegere achterbuurvrouw met wie we niet heel veel contact meer hadden, maar die we wel af en toe tegenkwamen bij het boodschappen doen of fietsend in de buurt. Dat draaide dan meestal uit op een geanimeerd gesprek dat werd afgesloten met de uitroep dat we een keer moesten afspreken. Hadden we dat maar vaker gedaan. Van de tekst op de kaart begreep ik dat ze onverwacht overleden moet zijn en bij de crematie bleek dat het inderdaad van de ene op de andere dag afgelopen was. Het was een drukke, droevige bijeenkomst, want ze was pas 61, actief, sociaal en geliefd. Behalve dat we verschillende mensen uit ons oude buurtje tegenkwamen, werden er verhalen verteld over een leven dat een aantal jaren parallel aan het onze had gelopen. Het verleden klopte weer aan.

Deze week haalde ik mijn fiets uit de schuur om naar het dorp te gaan. Na vijftig meter kwam ik een man tegen die achter een kinderwagen op de stoep liep. We keken elkaar verrast aan en stopten allebei. Het was mijn vroegere buurman. In de tijd dat mijn oudste geboren werd, had hij z’n jongste in de luiers en vanaf hun babytijd konden die twee goed met elkaar opschieten. Tot de buren uit elkaar gingen, wij verhuisden en we elkaar vrij snel uit het oog verloren. Na omzwervingen in binnen- en buitenland woont mijn buurman sinds kort weer in ons dorp. Niet zo ver bij ons vandaan. In de kinderwagen lag zijn jongste kleinzoon waar hij regelmatig op past. “Zullen we een keer afspreken?” stelde hij voor. En we wisselden gegevens uit. Denkend aan de crematie van kort geleden, neem ik me voor om het niet bij loze woorden te houden. We gaan echt afspreken. Als het verleden zo aanhoudend aanklopt, wil ik het best binnenlaten.