Na lang zweven toch gekozen

Minstens een half uur voordat ik de deur uit loop, weet ik het zeker. Ik heb nog even gegoogeld en o.a. gezien dat ze op twitter vooral enthousiast is over straatbezoeken, flyeren en debatten en geen rare of suffe opmerkingen plaatst.

Ik weet bijna niets van Cathelijne Bouwkamp, maar toch ga ik op haar stemmen. Ze is namelijk de 22e vrouw op de lijst van GroenLinks. Op haar twitteraccount zag ik (aan haar retweets) dat meer mensen deze strategie volgen: als je op de eerste vrouw van een lijst stemt, heeft dat geen effect op de man/vrouw verhoudingen, want die staat tóch wel op een verkiesbare plaats. Maar een stem op de eerste vrouw op een iets lágere plek dan het waarschijnlijke aantal zetels, kan wél zoden aan de dijk zetten. Met genoeg voorkeursstemmen kan ze een hoger op de lijst geplaatste man voorbijstreven.

Cathelijne Bouwkamp wordt het dus, van GroenLinks. Na een lange zweefpartij, die gisteren nog haperde boven de Partij van de Dieren. Ondanks hun naam hebben ze over veel mensenzaken standpunten waar ik me goed in kan vinden. Toch heb ik twee bezwaren tegen deze partij. Ten eerste vind ik het raar om in een mensenwereld met mensenverkiezingen als speerpunt dieren te hebben. Ten tweede is het een klein partijtje en met al het gesplinter en gesplits van de laatste tijd heb ik steeds meer moeite met kleine partijtjes. Hoe meer verschillende partijen, hoe moeilijker om het met elkaar eens te worden. Dus al heeft de PvdD zich intussen aardig bewezen, ik ga toch voor een grotere club.

Dat gedoe met Jesse Klaver, die door sommige mensen bijna aanbeden wordt (Jessias) vind ik een beetje eng. Hemzelf vind ik wel erg gestyled en glad. Maar die populariteit is dan weer wel goed voor de partij, die met hem aan het roer waarschijnlijk groter dan ooit wordt. Dat de milieuplannen van GroenLInks onuitvoerbaar of veel te duur genoemd worden, kan me niet schelen. Zij willen tenminste serieus iets gaan ondernemen om onze planeet schoner te krijgen.

Ik neem mijn stempas, check of ik een identiteitsbewijs bij me heb en wandel naar de basisschool op de hoek van de straat. De zon schijnt. Twee jongetjes staan op het schoolplein achter een pingpongtafel, waar ze een voetbal over laten stuiteren. Tegenover de school zit een buurtgenote op haar knieën onkruid uit de tuin te trekken. Als ik de school binnen ga, komen juist mijn buren naar buiten en we groeten elkaar. Het is niet druk, ik ben bijna meteen aan de beurt en ga met het enorme papier vol namen het stemhokje in. Zonder te twijfelen maak ik het hokje rood.

“Zo,” zeg ik als ik het stembiljet in één van de twee grote bussen laat glijden. “Klaar met zweven.” Langzaam loop ik naar huis, met m’n gezicht naar de zon. Nu maar afwachten waar al die andere zwevers zijn neergekomen.