Abrupt

De zon!
Deze dag begon donker en regenachtig, maar nu zie ik het ineens steeds lichter worden buiten. Dat is fijn, want een van de dingen op mijn doe-lijstje is boodschappen halen.
Een veel grotere klus op mijn lijstje is het zorgvuldig doorlezen van het boek dat ik een paar dagen geleden bezorgd kreeg. “Wij leugenaars” heet het en toen het binnenkwam, las ik het in een adem uit omdat ik moest weten hoe het afliep. Nu weet ik het en ik maak me zorgen over het feit dat je in een stuk voor de Uittrekselbank die afloop eigenlijk moet vertellen, en dat betekent een geweldige spoiler. Maar daar ben ik nog even niet aan toe. Eerst maar opnieuw lezen en aantekeningen maken.

Voordat ik daarmee aan de slag ga, maak ik voor mezelf een verse groentesoep. Er ligt nog een stukje rodekool en een paprika die een zachte plek krijgt. Samen met nog wat andere dingen, levert dat een soep op die een wonderlijke kleur heeft, maar prima smaakt.

Tussen de bedrijven door bedenk ik dat er deze week nog geen blogje is geplaatst, maar daar heb ik ook eigenlijk niet zo veel tijd voor vandaag.
Toch even snel doen?
Nou vooruit.
Maar over tien minuten wil ik naar buiten voor die boodschappen, voordat de lucht weer donkergrijs wordt en de wind opsteekt. Ik kijk op mijn horloge en besluit om na die tien minuten onherroepelijk te stoppen met dit stukje. Of eigenlijk nog een minuut eerder, zodat ik het ook nog binnen die tijd kan plaatsen. Het kan me helemaal niets schelen dat dat weleens een heel abrupt einde van dit stukje zou