Juni. De rode bessen in de achtertuin zijn rijp. Er zit al een paar weken een net over, zodat niet alles door de vogels wordt opgegeten. De vogels komen toch wel aan hun trekken, want aan weerszijden van het rijtje bessenstruiken staat een krentenboompje. Vooral duiven en merels zijn dol op de besjes daarvan. Hier is duidelijk het recht van de sterkste van toepassing, want zodra er een dikke houtduif neerstrijkt, maken de merels zich uit de voeten.
Het is leuk om naar te kijken. Als zo’n duif een landing maakt op de dunne, buitenste takjes van de struik, moet ie eerst z’n evenwicht vinden. Dan gaat ie op zoek. Eerst twee, drie bessen die makkelijk weg te pikken zijn. Maar dan wordt het moeilijk. De duif concentreert zich op een besje verderop. Rekt voorzichtig z’n nek, pikt ver vooruit en ja. Hij heeft hem te pakken. Maar soms hangt zo’n besje nóg wat verder en kiept de duif voorover. Dan hangt ie met uitgespreide vleugels tussen de takken om vervolgens weer op te krabbelen en fladderend opnieuw z’n evenwicht te vinden.
Ik kan er vanaf het terras een tijd naar kijken. De tol die we voor dit schouwspel betalen is dat het tegelplaatsje voor de bessenstruiken vaak behoorlijk ondergescheten wordt. Hoewel de duiven van dienst zich dit jaar tot nu toe keurig gedragen. Erger wordt het als de bramen straks rijp zijn. Duiven interesseren zich daar niet voor, maar merels des te meer. En die kunnen er ook wat van: niet alleen komen de flatsen dan dichter bij huis terecht – soms op de tuintafel en de stoelen –, door de zwarte bramen krijgen ze ook een gemene, zwartgrijze kleur die lastig van de tegels te krijgen is. Maar dat weegt allemaal niet op tegen het plezier dat we hebben van het fruit én de vogels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten