Blind voor 1 dag

Met 10 collega’s doen we vandaag (21 juni) mee aan de Oogfonds-actie Blind Voor 1 Dag. Een actie om geld in te zamelen voor onderzoek naar oogziektes.

Ik ben me ervan bewust dat niet iedereen die blind of slechtziend is, deze actie een goed idee vindt. Sommige mensen vinden het juist stigmatiserend en smalen dat je door een paar uurtjes geblindeerd rond te lopen heus niet weet hoe het is om met een visuele handicap te leven. Ik denk niet dat iemand van ons deelnemers die illusie heeft. Wel denk ik er iets van te kunnen leren. En geld inzamelen voor oogonderzoek dat blindheid kan voorkómen, is natuurlijk ook niet verkeerd.

Om half 11 staan we dus bij de ingang van Dedicon. Tien mensen met brillen die verschillende visuele beperkingen simuleren. De een ziet helemaal niets, de ander tuurt ‘door een rietje’ en weer een ander ziet alleen de buitenste rand van de wereld.  Eén deelneemster is ook in het dagelijks leven blind en loopt met geleidehond gezellig mee. Een blinde collega vertelt ons hoe je met een taststok om moet gaan. Maar hij begint met de opmerking dat ie het stoer van ons vindt om mee te doen. Na de korte instructie gaan we op weg naar het centrum van Grave om boodschappen te doen voor een lunch, die we ook ‘blind’ gaan opeten.
                               
Met mijn MD-bril op zie ik in het felle zonlicht nog best veel en ik begeleid collega I. die helemaal geblindeerd is. We lopen vrij langzaam, maar het lukt en we komen met de hele groep heelhuids bij Albert Heijn aan. “Ik ruik dat we bij de ingang van AH staan”, zegt I. en ik realiseer me dat de supermarkt inderdaad een herkenbare geur heeft. Nooit eerder op gelet. Onze opdracht is om kaas te kopen en met hulp van een medewerker van Appie hebben we die al snel te pakken. We maken nog een rondje door de winkel en vertellen aan nieuwsgierige voorbijgangers waar we mee bezig zijn. Ik moet voor ons beiden goed opletten dat we nergens tegenaan botsen, wat soms best lastig is. Maar het gaat allemaal goed. Betalen met een pinpas is een eitje als je door een kiertje naar het pinapparaat kunt gluren.

En dan ruilen we van bril en zie ik helemaal niks meer. Nu begeleidt I. mij en moet ik erop vertrouwen dat ze me nergens tegenaan laat lopen. In plaats van naar de grond te turen, loop ik nu met m’n kin omhoog om me heen te luisteren – en te ruiken, (hé, hier ruikt het naar lindenbloesem). Zo in een hele groep en met een begeleidster naast me zijn de anderhalf à twee kilometer wel te doen. Hoewel een reeks steile trappetjes wel eng is. Maar ik moet er niet aan denken om dit in m’n eentje te moeten doen.

We komen veilig terug en eten wat we gekocht hebben op. Ook met de nodige strubbelingen. Er wordt gelachen, maar meer zijn we geconcentreerd op wat we doen, en praten we over wat je op zo’n expeditie ontdekt over de problemen die sommige collega’s dagelijks tegenkomen. Dat alles langzamer gaat, dat je niet weet naast wie je gaat zitten, dat je moet roepen als je de pindakaas wilt, dat je vaak mensen wilt aanraken om te weten waar ze zijn. Allemaal dingen die je eigenlijk wel weet, maar het is anders als je het zelf voelt.
Als de bril af gaat is de wereld verblindend licht. Ik ben blij dat het maar tijdelijk was. Voor mij wel.