Carabinieri

Van onder het tentdoek komen we achter het schip vandaan. Een groot, houten schip dat op het gras gebouwd is. Aan twee kanten van de romp is een metalen trap. De helft van ons blijft bij de eerste trap staan en met de anderen loop ik om de achterkant van het schip heen naar de andere trap. Naast die trap stellen we ons op in een rij langs de zijwand. Zes carabinieri: donkerblauwe broeken, zwarte baretten, zwarte jacks en daar overheen feloranje reddingsvesten.

We wachten. Op het schip is de voorstelling nu een uur bezig. Er is een paar duizend liter water in het ruim gelopen, mensen zijn overboord geslagen in de storm. Nog één meisje is er over. Ze herhaalt haperend het recept dat een vriend haar heeft verteld voordat hij wegdreef in het water. “Aardappels … uien…. knoflook …. Haar stem wordt zachter: “en natuurlijk wat olie om alles in te bakken…”

De piano zet in en wij beginnen te zingen terwijl we de trap op lopen. Aan twee kanten stellen we ons achter het publiek op en zingen het lied van de wenende carabinieri. Halverwege het lied draaien we ons om en lopen het schip in – daar moet het meisje uit het water gehesen worden. Een reddingsdeken wordt om haar heen geslagen en zo zingt ze haar laatste lied. Dan nemen we haar mee de boot af en daarmee is de voorstelling afgelopen.

Als projectkoor doen we maar aan een heel klein deel van de voorstelling mee. Dit is de vijfde keer in een weekend en deze laatste keer was wat ons betreft de beste. Samen met de spelers kijken we naast de boot naar het publiek dat nu ook van de trappen af komt. Te weinig publiek jammer genoeg, maar ze zijn steeds onder de indruk.
Mooi om aan zo’n project mee te doen. Over een maand is er weer zo’n weekend met vijf keer ‘Lampedusa’. Hopelijk is het dan mooi weer en komt er meer publiek op af. De voorstelling verdient het.