Onderweg kom ik erachter dat de overstap in Utrecht niet gaat werken, want “er zijn inspectiewerkzaamheden aan het spoor”. Reizigers naar Rotterdam wordt aangeraden door te rijden naar Schiphol en daar over te stappen. Dus stuur ik een whatsapp berichtje dat ik vertraging heb en neem op Schiphol de eerste trein naar Rotterdam. Dat blijkt een Intercity Direct te zijn.
Op elke deur van de trein staat met grote letters dat voor deze trein een toeslag betaald moet worden, maar ik denk: het was niet mijn eigen keus om via Schiphol te reizen en het lijkt me niet nodig om voor deze vertraging ook nog eens extra te betalen. Ik zie wel wat er gebeurt als er controle komt. Ik hoor het stel dat voor me zit, praten over tien euro toeslag en bedenk wat ik tegen de controleur ga zeggen.
Ze komen met z’n tweën, één links en één rechts. Die van onze rij staat stil bij de mensen voor me. Ze vragen iets dat ik niet versta doordat de trein door een tunnel raast. Wél hoor ik de NS man opgewekt zeggen: “U bent op weg naar Dúitsland!” Huh? Ik schrik en zie de vrouw voor me ook schrikken. Tegelijk komt de tweede controleur naast mijn stoel staan: “Vervoersbewijs alstublieft.”
Ik geef hem m’n OV-kaart en doe mijn mond open om over de toeslag te beginnen, maar hij is me voor: “O, ik zie dat je vanaf Nijmegen komt. Dan hoeft die toeslag niet.” De trein gaat gewoon naar Rotterdam. Om vier minuten over 11 ben ik op het nieuwe, glazen Centraal Station. Dat valt mee; zo’n Intercity Direct is echt snel. Maar een tientje toeslag lijkt me toch echt overdreven. Later googel ik het en zie dat het 2,40 extra kost. Hm, ik zal het onthouden voor als ik ooit met grote haast van Schiphol naar Rotterdam moet. Of naar Breda, dat kan ook. Maar Nijmegen zit niet in het traject van die snelle trein. Pech gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten