Mopperen met de media

Mijn vader was geen levensgenieter. Integendeel; hij was vaak boos en verontwaardigd over alles wat er in de wereld gebeurde. Het leek wel alsof hij er genoegen in schiep om te mopperen. Las hij de krant, dan kon je er vergif op innemen dat er iets instond waar hij eens flink over tekeer moest gaan. Keek hij naar het journaal – en dat sloeg hij zelden over – dan werd er luidkeels gescholden op welke politicus er dan ook op dat moment in het nieuws was. Het kwam de sfeer niet ten goede en ik heb er heel wat keren ruzie over gehad met hem.

De laatste jaren van zijn leven was hij wat milder. Maar een gezellige, positieve man was hij nooit, en dat maakte zijn eigen leven en dat van de mensen om hem heen er niet makkelijker op. Voor mij is het een voorbeeld van hoe ik níet wil zijn. Toch is er van dat gemopper en die verontwaardiging over dingen wel iets in mijn genen meegeslopen. Ik kan me soms opwinden over iets dat ik in de krant lees en met plezier aan m’n omgeving uitleggen dat iets complete onzin is. Of hoe onbegrijpelijk een actie/ aanslag / bewering is. Soms denk ik dan als ik mezelf hoor praten: nou zeg, ik lijk m’n vader wel! En dan hou ik vlug m’n mond.

Deze week stond er in het AD een artikel over ‘het nationaal salaris onderzoek’. Er bleek uit dat vrouwen nog altijd minder verdienen dan mannen, maar dat vrouwen desondanks vaker tevreden zijn met hun salaris. Terwijl ik het artikel las, voelde ik mezelf steeds kwaaier worden. Maar denkend aan mijn vader, hield ik m’n mond dicht. In stilte googelde ik hoogleraar psychologie Jaap van Muijen, de deskundige eikel die in dit artikel aan het woord komt om te beweren dat het allemaal aan de vrouwen ligt en dat ze actie moeten ondernemen. Bijvoorbeeld een cursus onderhandelen volgen.

Ik ontdekte dat meneer Van Muijen als nevenfunctie docent is bij een duur opleidingsprogramma voor Future Female Leaders. Jaja, en dan als psycholoog deze oplossing aandragen voor de ongelijkheid in beloning. Ik merk dat ik net als m’n vader kan zwelgen in de verontwaardiging over zo’n figuur. Maar er is een elegantere manier om daar iets mee te doen dan mopperen en schelden. Ik schrijf het op. Op de verhalenwebsite Tallsay, in een lekker schmierend commentaar. Wie het lezen wil, is welkom, maar mijn omgeving ga ik er verder niet mee lastig vallen.