Vanaf de pont over het IJ is het nog geen twee kilometer fietsen. Ik moet even zoeken naar het goede huisnummer en sta een tijdje te worstelen met het slot van de blauw-gele fiets. Dan bel ik een kwartier te vroeg aan.
Het is een knus huisje waar M. woont. Ze biedt me koffie aan die ze even ‘aan de overkant’ moet gaan halen, zodat ik een minuut of tien alleen in haar kamer ben. Nieuwsgierig bekijk ik de titels in de open boekenkast en zie dat ze, net als ik, een allesvreter is. Van Harry Mulisch tot Sofie Kinsella.
Als we met elk een grote, kartonnen beker koffie aan tafel gaan zitten, zijn we al meteen in gesprek.
Over mijn werk en dan over haar website.
Wacht. Nu moet ik meteen de opname aanzetten, anders moet M. straks alles voor de tweede keer vertellen en daar wordt een audio-interview meestal niet beter van.
Ik kom met haar praten over haar website womenofeurope.eu. Daar verzamelt ze verhalen van gewone vrouwen uit Europese hoofdsteden met daarbij mooie fotoportretten. Zeven willekeurige vrouwen uit elke hoofdstad van Europa, is de bedoeling. M. heeft nu zeven steden gehad, dus ze kan nog even vooruit.
Het is een leuk gesprek. De site is een persoonlijk project van M., die werkt als freelance journaliste. Ze vindt het leuk dat in dit interview met haar andere vragen gesteld worden dan meestal. Ik vraag haar om beschrijvingen te geven van de foto’s op de website, die we nu samen bekijken.
Als ik het opnameapparaat heb uitgezet, blijven we nog een tijdje doorpraten. ‘Leuk werk hebben we allebei,’ concluderen we na een tijdje. Dan beloof ik haar een presentexemplaar van de cd waar het interview op komt en we nemen afscheid.
Opgewekt stap ik weer op de fiets en onderweg naar huis bedenk ik weer eens dat het toch wel bijzonder is dat zo’n gezellige ontmoeting met iemand in Amsterdam gewoon als werk telt.
Leuke baan toch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten