Oliebollen voor China

De bel gaat. Door het keukenraam zie ik een jongen voor de deur staan en ik neem aan dat hij met een kaartje van een of ander bezorgbedrijf in z’n hand wacht tot hij mij plichtmatig een gelukkig nieuwjaar kan wensen. Ik hoef niet naar m’n portemonnee te zoeken want in de meterkast liggen wat losse euro’s voor wensende bezorgers.

Maar deze jongen heeft geen nieuwjaarswens. Hij heeft oliebollen te koop. Netjes stelt hij zich voor, zegt dat hij op het Dominicus College zit en dat ze voor een project naar China willen gaan. Daarom zamelen ze nu met een oliebollenverkoop geld in voor ‘de goede doelen in China’.
Eh… de goede doelen in China?

Ik denk een heleboel dingen tegelijk.
Bijvoorbeeld dat het zo’n onzin is dat middelbare scholieren voor een project naar China moeten. Realiseert de school zich niet dat je in deze tijd beter terughoudend kunt zijn met vliegen en dat je met zo’n project een ander signaal afgeeft?
En dat China me nu niet het meest voor de hand liggende land lijkt om geld voor op te halen.
Maar ook dat mijn eigen zoon dolgraag naar Japan gegaan zou zijn toen hij op het Dominicus College zat (daar was toen een uitwisseling mee).
En dat deze jonge zo keurig en beleefd is.

Daarom vraag ik hem niet kritisch wat die goede doelen dan wel zijn, maar vertel gewoon de waarheid:
‘We zijn uitgenodigd op een oliebollenparty en daar hoeven geen extra oliebollen meer bij.’
‘Maar ze blijven wel drie dagen goed, hoor,’ probeert hij nog.
Ik schud vriendelijk mijn hoofd: ‘We kunnen echt geen oliebollen gebruiken.’ En ik wens hem nog succes verder.

Hij groet netjes en loopt naar het buurhuis om het daar te proberen. Ach, je gunt zo’n vriendelijke jongen toch een mooi project in China. Maar je gunt hem ook dat de wereld over dertig jaar nog een beetje leefbaar is.  Misschien had ik hem dát gewoon moeten vertellen.