Luxe appartement

De regen klettert op het blauwe gamma-zeil dat ons terras overspant. Bij een zacht zomerbuitje kun je onder dat zeil toch droog buiten zitten en als het heet is, geeft het schaduw. Nu maakt het water een goot in het zeil en stroomt er vanaf het midden een waterval af die net achter de tafel terechtkomt.

We zijn weer in Nederland en overdenken de afgelopen twee vakantieweken. Het meest spectaculaire appartement waar we verbleven was dat in München, waar we de eerste dag heen reden. Na een rit van meer dan negen uur, met de nodige files, kwamen we er ’s avonds rond half acht aan. Op de deur hing een telefoonnummer en H. belde dat we aangekomen waren.

Er was wat geharrewar over een code die we niet ontvangen hadden en daarna kregen we alsnog die code om binnen te komen en een kamernummer. Kamer 41, helemaal bovenin het ronde gebouw. Terwijl we de code intikten ging de kamerdeur open. Er bleken al andere gasten te zijn. Een jong stel. We vergeleken kamernummer en code en die waren precies hetzelfde.  Omdat het de luxe etage betrof, waren ze bang dat zij verkeerd zaten. Ze hadden een gewone kamer gereserveerd. Wij ook.

Een tijdje waren we met z’n vieren bezig het misverstand opgelost te krijgen, maar geen van de drie telefoonnummers die we belden, bracht een oplossing. Onze reservering was zoek, we moesten zelf maar naar booking.com bellen (echt niet!), konden we (een foto van) de bevestigingsmail sturen? Tenslotte ging het andere koppel de stad in. Ze lieten ons de bagage in kamer 41 zetten en vertrouwden ons hun nieuwe deurcode toe. Lief.

Net voordat de batterij van mijn telefoon het opgaf, kwam er een berichtje binnen: het is geregeld. Jullie hebben kamer 42. Met een code. Het was de andere kamer op de luxe verdieping.

Verwonderd keken we rond in de enorme ruimte. De kamer vormde de helft van de bovenste etage van het ronde gebouw (een voormalige bunker). De halve cirkel aan de buitenkant bestond helemaal uit ramen en glazen deuren, van de vloer tot het plafond. Een aquarium waar de hele dag de felle zon op had geschenen. We zetten snel een deur open om de koelere avondlucht binnen te laten. En nog één, en nog één. Tien deuren wijd open en het werd wat draaglijker.

Tegenover de deur waardoor we binnenkwamen, stond een lange bank, haaks daarop twee stoelen met manshoge leuningen. Links van deze zithoek een kingsize bed. Voluit in zicht van buitenaf door de glazen wand. Rechts van de zithoek een keukenblokje midden in de open ruimte en daarachter, ook in de etalage, een ovaal bad. Zelfs de doucheruimte had als enige afscheiding een doorzichtig glazen cabine. 

Gelukkig had het toilet géén glazen wanden. Ik trok er een bikini aan, stapte in het bad en keek uit over München. Later op de avond vonden we uit hoe de (kierende) gordijnen dicht konden. Met een afstandsbediening. Alleen maar allemaal tegelijk.

Twee dagen logeerden we in deze vreemde ruimte. De meest onpraktische luxe kamer die we ooit meegemaakt hadden. Ik hoef er niet nog een keer heen, maar het is wel een ervaring om niet snel te vergeten.