Maar we hebben de fietsen niet voor niets meegenomen. Dan zetten we ze wel stevig op slot.als we in het stadscentrum zijn. Het valt nog niet mee om daar te komen, want mevrouw Google-Maps weet niet waar de fietspaden lopen. De twee bruggen waar we over moeten zijn een puzzel met veel rijbanen en een onduidelijke fietsroute. De fietspaden bestaan hier soms uit zuinige halve metertjes tussen een tramlijn en geparkeerde auto’s. Maar na een half uur zijn we waar we willen wezen: bij het Hundertwasserhaus.
H. En ik houden allebei van de kleurige lijntjesschilderijen van Hundertwasser en dit huis wilden we in elk geval zien. In eerste instantie valt het me een beetje tegen. Tegen de zon in lijken de kleuren niet zo helder als ik ze op plaatjes heb gezien. Maar hoe langer we rondlopen in en om het huis, hoe vrolijker we ervan worden. De vroegere woongemeenschap van kunstenaars is nu een soort winkelcentrum vol toeristenwinkeltjes. Alleen is alles anders dan in een gewoon winkelcentrum. Geen lijn is recht. De vloeren golven en hebben op onverwachte plekken gekke tegelmozaiekjes. Wanden lopen rond, soms glad gestuct, soms met stukken ruwe steen. Overal staan pilaren in allerlei vormen en kleuren. Trappen hebben holle treden en leuningen met bochtjes. En dan staan, liggen en hangen er nog de souvenirs. Posters, kaarten, tassen, magneetjes, t-shirts, de hele zooi die je in souvenirwinkels over de hele wereld vindt, en hier natuurlijk vooral met afbeeldingen van de hand van dezelfde Hundertwasser. Het is een explosie van kleur. We kopen wat dingetjes, maar lopen vooral in elk hoekje foto’s te maken.
Tenslotte hebben we het gezien. We gaan onze fietsen weer opzoeken (ze staan er nog gewoon) en op weg naar iets dat wat rustiger is voor de ogen. De botanische tuin. Daar dwalen we een groot deel van de middag rond. Maar als ik s’avonds in bed mijn ogen dicht doe, zie ik kleuren en nog eens kleuren. Glimlachend val ik in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten