In het winkelcentrum kom ik B. tegen. We kennen elkaar
vanuit de setting dat zij de fysiotherapeute was en ik haar cliënt en we delen
het enthousiasme voor zingen. Allebei zongen we ooit in kleine a-capellagroepen
en waren we ooit publiek bij de ander. Als we elkaar toevallig ergens
tegenkomen, maken we vaak even een praatje. Nu fiets ik het plein op en hoor
mijn naam roepen. B. komt me tegemoet lopen en vertelt dat ze me een bericht
heeft gestuurd, maar waarschijnlijk naar een verkeerd adres, want ik heb nooit
gereageerd. Het klopt, ze had mijn oude mail-adres. We wisselen telefoonnummers
uit en vragen naar elkaars zang-activiteiten. Er blijkt dit weekend een
optreden van haar vrouwengroep op de agenda te staan. Leuk!
Zondagmiddag regent en waait het, maar ik stap toch op m’n
fiets om vier kilometer verderop in de grote kerk te gaan luisteren naar een
klein vrouwenkoor, een accordeonist en een violist. In mijn regenpak blijf ik
redelijk droog. De vrouw die naast me in de kerkbank schuift, was minder goed voorbereid.
Ze komt ook van verder, hoor ik later. We zeggen tegen elkaar hoe nat het
buiten is en een paar minuten later roefelt ze met haar handen door haar
natgeregende haren, kijkt opzij en vraagt me grijnzend: “zit m’n haar goed?” Ik
moet lachen. “Ongeveer net zo goed als het mijne,” zeg ik. En dan begint het
programma. Een blinde man wordt naar een spreekgestoelte geleid en spreekt ons
toe op zalvende toon. “Religie en cultuur staan naast elkaar,” vertelt hij en
er volgt een korte inleiding van het muziekprogramma, die op een preek lijkt.
Het programma is een mix van stijlen. Behalve een aantal
religieuze stukken, zingen de vrouwen ook wat lichte, Franse liederen en Ierse
traditionals. De accordeonist en violist spelen Vivaldi, maar ook Piazolla en
vrolijke Klezmer muziek. In de pauze wordt koffie geschonken en komen de
artiesten gezellig bij het publiek staan om complimenten in ontvangst te nemen.
Ze zingen goed, de zeven vrouwen. De religieuze stukken vind ik het mooist en
dat had ik eigenlijk niet verwacht.
Als het concert is afgelopen, regent het buiten nog steeds.
Mijn kerkbank-buurvrouw stapt zuchtend op haar fiets om haar half opgedroogde
broek weer nat te laten regenen. Ik trek m’n regenbroek aan en fiets tegen de
wind in naar huis. Tevreden dat ik gegaan ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten