En het is maar goed dat we die bij ons hebben, want droog is het beslist niet in de Arnhemse binnenstad. De levende standbeelden trekken zich daar weinig van aan. Stoïcijns staan ze op hun sokkels, een enkeling onder een afdakje, maar de meesten gewoon in de open lucht. Hun schmink moet wel heel watervast zijn. Vanaf de parkeergarage bij het station lopen we mee in een stoet van kleurige paraplu’s. Bij elk standbeeld vormt zich een groepje publiek, beleefd houden mensen hun paraplu wat hoger om niemand te prikken.
Bijna alle beelden reageren op het publiek als er geld wordt neergelegd. De een maakt een buiging, de ander wenkt de gever voor een hand of een kus. Kinderen schuifelen een beetje angstig naar voren om gauw een muntje in een bakje te gooien en lopen dan snel terug naar papa of mama. 150 beelden staan verspreid door de stad. Professionals, amateurs en kinderen. Het niveau is heel verschillend. Voor beelden met maskers en veel onbeweeglijke hulpstukken is het niet zo’n kunst om onbeweeglijk stil te staan. Maar er zijn er ook die hun eigen gezicht vertonen en waarvan je alleen aan de ogen ziet dat het een levend mens is.
Na anderhalf uur beginnen we het koud te krijgen. We gaan ergens koffie drinken waar het warm en droog is. Je moet toch wel een bikkel zijn om van 1 tot 5 uur in dit weer standbeeld te zijn. Nou ja, de deelnemers houden wel pauzes, maar toch. Als we na de koffie weer naar buiten gaan, is de druilregen veranderd in regen. We lopen wat sneller door en na een tijdje besluiten we dat het zo wel genoeg is, ook al hebben we niet alle beelden gezien. We gaan naar huis.
Dit was de laatste keer dat het WK living statues in Arnhem gehouden werd. Een groots, nat evenement, en wij waren erbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten