Op de fiets gaan we van de Kolenkitbuurt langs het Westerpark naar de Haarlemmerstraat. Daar stappen we af en wandelen met de fiets aan de hand langs de vele leuke, kleine winkeltjes. Als we ergens stilstaan om naar een etalage te kijken, word ik aangesproken door een donkere man met een sprekend gezicht.
“Hou je van poëzie?” vraagt hij uit het niets.
“Jazeker,” zeg ik een beetje verbaasd.
“Ik ben de dakloze dichter en dit,” hij wijst naar een glimlachende vrouw die achter hem staat, “is mijn muze… Mag ik voor jullie een gedicht voordragen?”
“Ja hoor, dat mag.”
En midden op de stoep, waar we met onze fietsen aan de hand staan te luisteren, begint hij te spreken:
“Denk natuur, en zeg natuurlijk groen…”
Met zijn gebarende handen onderstreept hij de woorden van het natuurgedicht dat we hier midden in het drukke Amsterdam krijgen aangeboden.
Als hij uitgesproken is, lacht hij breed en vertelt dat het ons natuurlijk vrijstaat om een kleine financiële bijdrage te doen.
Ik vindt het een mooie, ongewone manier voor een dakloze om aan wat geld te komen.
“Dit is leuker dan een daklozenkrant,” vertel ik hem terwijl ik de financiële bijdrage opdiep uit m’n tas.
“Lees je het Parool?” vraagt hij, “daar stonden we een paar dagen geleden in. Een artikel van zes bladzijden!”
Het Parool hebben we niet. Maar op internet vind ik de dakloze dichter zonder moeite. Hilmano van Velzen heet hij, en zijn muze is Iris. Dakloos zijn ze sinds een tijdje niet meer. Wel allebei verslaafd. ‘Aan drugs maar ook aan elkaar.”
Daar kun je van alles van vinden, maar ik vond het vooral een bijzondere, inspirerende ontmoeting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten