Verrassingsroute

Regelmatig gaan we op zondag een eind lopen. Soms een uitgezette wandelroute (zoals vorige week de N70), vaak ook gewoon vanuit huis. Vandaag bedacht ik een verrassingsroute die je gewoon vanaf thuis kunt doen en die je toch op onverwachte plekken kan brengen. Het gaat zo: van te voren maak je een briefje waarop je aangeeft wanneer je Linksaf, Rechtsaf of Rechtdoor gaat. Een willekeurige reeks van afslagen of niet-afslagen. Wat op dat briefje staat, volg je zodra je naar buiten stapt of vanaf welke afgesproken plek dan ook.

Na het ontbijt maak ik het briefje en even later starten we vanaf de schuurdeur. Links, rechts, twee keer rechtdoor… Daar dreigen we meteen al vast te lopen in iemands tuin. We bedenken een spelregel: als je niet rechtdoor kunt volg je de weg, maar als je daarvoor een keuze Links of Rechts moet maken, sla je de rechtdoor(s) over en ga je naar de eerstvolgende aangegeven afslag. Dat werkt. We lopen strikt volgens ons briefje door onze eigen, bekende buurt en een reeks rechtdoor-opdrachten brengt ons voorbij de autoweg richting de rivier. Twee keer linksaf en we zijn weer terug in het dorp.

Na een uur hebben we alle afslagen van het briefje gehad en beginnen we van voren af aan. Links, rechts, twee keer rechtdoor. We lopen door allerlei wijkjes, maken een rondje om een school, gaan richting winkelcentrum en deze keer zijn we al na een half uur door de route heen. Twee keer vinden we wel genoeg. Nu lopen we gewoon naar huis.

“Vond je het een leuke wandeling?” vraag ik aan H. Hij kijkt zuinig. “Het is nou niet wat je noemt een mooie route.” Dat is waar. Ik opper dat het op een minder bekende plek misschien leuker is, maar H. heeft toch liever een wandeling die langs mooie plekjes gaat in plaats van een toevallige route. “Maar in een stád is dit misschien nog wel een keer leuk,” hou ik vol. Dan kom je op onverwachte plekken. H. humt wat en ik neem me voor om dat tóch een keer te proberen. En als ie niet mee wil, doe ik het wel alleen.
“Koffie?”
“Ja. Lekker.”