In de tuin kan me dat niet schelen, maar als ik een week of zes op klompen ga doorbrengen (zie Marsfractuur), is een nieuw paar misschien geen slecht idee. Ik zoek een tijdje rond op internet. Een paar leuke felblauwe? Niet in mijn maat. Een paar zilverkleurige! Mwah, toch maar niet. Knalroze? Yek. Een paar gewone zwarte dan maar? Ik aarzel. Als ze niet goed zitten, moet ik zelf de verzendkosten betalen van het terugsturen. Ik besluit eerst eens mijn licht op te steken bij de drie schoenenwinkels die ons dorp rijk is.
‘Goeiemiddag, ik heb een heel specifieke vraag.’ Nadat ik bij de Bristol niets heb gevonden, ga ik bij schoenenwinkel Verploegen naar binnen. De vriendelijke verkoopster kijkt me nieuwsgierig aan. Ik vertel dat ik een scheurtje in m’n middenvoetsbeentje heb en dat ik nu schoenen nodig heb die zo’n stijve zool hebben, dat ik mijn voet niet kan afwikkelen. Liefst een houten zool. Meelevend zoekt ze de hele winkel door. Houten klompen zijn er niet, maar misschien deze sneakers? Die sandalen? Ze geeft me verschillende paren schoenen met stevige zolen, maar helaas, er is niets bij dat echt goed stabiliseert. Ik voel me een beetje schuldig om niets te kopen, maar ze verzekert me dat dat niet erg is en hoopt dat ik ergens anders kan slagen. Lief.
De laatste kans hier is schoenenshop Stap In. Ook daar leg ik mijn vraag voor en eigenaar Joop zegt meteen dat hij me niet zal kunnen helpen. ‘Weet je waar ze tuinklompen hebben?’ zegt hij, ‘bij de Boerenbond.’ Dat is een goed idee. Ik stel mijn plan om toch maar op goed geluk online te bestellen nog even uit. In Grave, vlak bij m’n werk, is een Welkoop, zoals de Boerenbond tegenwoordig heet. En daar moet ik morgen tóch heen.
Bij de Welkoop vind ik zonder problemen een paar houten tuinklompen. Precies zulke als ik al heb, maar dan nieuw. Wel saai, maar ik koop ze toch. Heb ik één paar om mee in de tuin te werken en één paar om mee te flaneren.
Hoe elegant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten