Er staat een opgewekte twintiger voor de deur. Aan een lint om zijn nek hangt een ID badge.
‘Heeft u wel eens gehoord van Make a Wish?’
‘Jawel,’ zeg ik, ‘En nu ga jij me vragen of ik daar donateur voor wil worden. Maar ik ga geen nieuwe donateurschappen meer aan.’
De jongen lacht vrolijk en schudt zijn hoofd.
‘Nee, het gaat niet om donateurs. Ik wil u alleen vragen om een lot te kopen voor Make a Wish.’
‘Oh,’ zeg ik zonder daar lang genoeg over na te denken. ‘Een lot wil ik wel kopen.’
‘Dat is fijn.’ Hij vertelt dat de corona een tijd lang het vervullen van wensen onmogelijk maakte. En hoe mooi het is dat ernstig zieke kinderen nu weer blij gemaakt kunnen worden…
Intussen heeft hij een tablet tevoorschijn gehaald en nu wil hij een aantal gegevens van me noteren.
Naam, geboortedatum.
Ik frons: ‘waarom moet je dát weten?’
‘Omdat we geen loten mogen verkopen aan personen jonger dan 26 jaar.’
Hm. Mijn rekeningnummer moet hij natuurlijk ook hebben.
Ik hou er niet van om al die persoonlijke gegevens rond te strooien en heb nu al spijt. Maar oké, beloofd is beloofd.
Dan blijkt het eenmalige lot toch alleen maar eenmalig als ik de overeenkomst opzeg.
‘Nou voel ik me toch wel een beetje in de maling genomen,’ vertel ik hem en hij put zich uit in verontschuldigingen en ja, zo is het systeem nou eenmaal, maar het is echt heel makkelijk om af te zeggen en niemand zal proberen om me toch over te halen…
Tja.
Zodra ik een bevestigingsmail binnen heb, wil ik de vervolgloten gaan afzeggen, maar dat blijkt pas te kunnen nadat ik een volgende mail heb gekregen waar mijn lotnummer in staat.
Als ik dat de volgende dag doe, moet ik het lotnummer opgeven dat ik wil opzeggen. Ik begrijp dat ik dan betaald heb voor een lot dat niet geldig is. Hoewel dat precies mijn bedoeling was, een eenmalige gift, vind ik het tóch niet kloppen.
Voor de zoveelste keer neem ik me voor om aan de deur niets anders meer te doneren dan gewoon anoniem geld. De goede doelen die ik wil steunen, zoek ik zélf wel op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten