Met een sportliefhebber als partner was er geen ontkomen aan. Ruim twee weken lang stond een groot deel van de tijd in onze woonkamer de televisie aan en hoorde ik enthousiaste, saaie, neuzelige, of hysterische commentatoren verslag doen van een groot aantal sporten. Als er Nederlandse medailles in het spel waren ging het geluid flink hard.
’s Morgens bij het wakker worden pakte H. onmiddellijk zijn iPad om even gauw te kijken wat er die nacht in Tokyo gebeurd was. En na het ontbijt ging het voor de tv verder. Soms keek ik even mee. Zodra H. merkte dat ik een flintertje interesse toonde, probeerde hij dat aan te wakkeren door enthousiast dingen uit te leggen.
Zo zag ik Sifan Hassan na haar beroemd geworden struikelpartij tóch nog als eerste over de finish gaan en zich zo plaatsen voor de 1500 meter. H. kon er niet genoeg van krijgen. Ik zag de hockeyvrouwen winnen, Epke Zonderland van de rekstok vallen, ik zag basketbalwedstrijden, zeilers, hordenloopsters, roeiers, judoka’s en van die gasten op stuntfietsjes. Van de meeste dingen alleen een flits, na het nieuws of even uit nieuwsgierigheid.
Soms bleef ik een tijdje meekijken. Dan was H. zo lief om van het baanwielrennen, wat ik stom vind, weg te zappen naar het synchroonzwemmen (waarvan ik dacht dat dat wel leuk zou zijn, maar dat iets akelig militaristisch heeft). Of hij zocht speciaal voor mij naar het speedklimmen en boulderen, waar ik wel graag naar kijk. Maar over welk sport-onderdeel het ook ging, H. hield het langer vol dan ik voor de tv.
En morgen is het dus afgelopen. Ik gun alle winnaars van harte hun medailles, maar ik ben blij dat er nu een tijdje geen getoeter door het huis klinkt over te behalen, behaalde of niet behaalde prestaties. Want daar ben ik nu even helemaal klaar mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten