Na een ochtend werken lopen we langs het stuk dat we aangepakt hebben en kijken tevreden hoe het veranderd is. Weggedrukte struiken krijgen weer lucht doordat hun over-enthousiast groeiende buren ingetoomd zijn en doordat de bramen zo goed mogelijk zijn verwijderd. Zo komt er weer meer variëteit.
We zoeken het gereedschap bij elkaar en dan gaat de groep uit elkaar.
“Tot donderdag,” roepen we, want dan is de jaarlijkse stamppottenavond. Terwijl we de fietsen van het slot halen, vraagt F. aan mij of ik soms die stamppot ga maken.
“Nou,” zeg ik, “er worden door verschillende mensen stampotten gemaakt, en ja, daar ben ik er één van. Maar vraag je dat nou omdat ik een vrouw ben?”
“Eh, ja.” Zegt F.
En als ik geërgerd zucht, voegt hij verdedigend toe: “Weet je wel hoe oud ik ben? Ik ben ermee opgevoed dat het normaal is dat vrouwen koken.”
“Maar dat kan veranderen hè,” zeg ik. “Ik vind het onzin dat zulke dingen vrouwentaken zijn. Ik ga als een van de weinige vrouwen bij Vrijwillig Landschapsbeheer ook bewust níet koffiezetten.”
“O?” zegt hij een beetje verbaasd. Wie zet dán de koffie?”
Volgens mij weet hij dat best en zit ie me gewoon een beetje te stangen. Mijn tachtigjarige collegavrijwilliger houdt er wel van om mensen op de kast te jagen. En over vooroordelen gesproken… toen hij zich aanmeldde als vrijwilliger, dachten we dat iemand van die leeftijd een beetje ontzien moest worden. Maar wat kan die man hard werken!
Iedereen heeft z’n eigen eigenaardigheden, maar bij elkaar hebben we een mooie groep natuurliefhebbers. Leuk om mee te werken en ook minstens zo leuk om samen een avondje stamppot mee te eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten