Mispels

In een park in de buurt was ik vorig najaar hazelnoten aan het rapen toen ik in gesprek raakte met een grasmaaier. Nou ja, of hij het gras gemaaid had, weet ik eigenlijk niet, maar hij liep met een grashark het gemaaide gras in lange hopen bij elkaar te harken. Hij vertelde wat over het onderhoud van het parkje waar hij als vrijwilliger bij hielp en wees me iets verderop een mispelboompje aan.
 

Veel weet ik niet van mispels, maar wel dat het gezegde ‘zo rot als een mispel’ gebaseerd is op het feit dat een mispel pas gegeten kan worden als ie ‘rot’ is. Of liever gezegd overrijp. Je moet ze pas oogsten als er een nachtje vorst overheen gegaan is.

Vanaf dat moment ging ik regelmatig even kijken bij het boompje, dat vol hing met knetterharde vruchten, die wel iets weg hebben van grote, bruine rozenbottels. Ik nam me voor om er na de eerste nachtvorst een stuk of wat te plukken. Heel benieuwd hoe ze zouden smaken.

Op een zonnige novembermiddag fietste ik door het parkje en was ik de mispelboom voorbij voor ik er erg in had. Toen ik dat door had, draaide ik om, liep een stukje terug en begreep waarom ik hem over het hoofd had gezien: alle mispels waren verdwenen. Geplukt na een paar koude nachten. Jammer!

Dus dit jaar nam ik geen risico en plukte al in oktober een handvol mispels. Wekenlang liggen ze al op de fruitschaal, tussen afwisselend bananen, appels, peren en mandarijnen. En vanmorgen zag ik ineens dat ze donker en zachter beginnen te worden. Eén is er zelfs al flink zacht. Na een rondje internet, besluit ik het te proberen.

‘Een gaatje in de onderkant maken en het vruchtvlees er uit zuigen’, lees ik. Maar dat klinkt me te onsmakelijk. Ik snij het onderste puntje weg en schraap met een theelepel voorzichtig een beetje vruchtvlees af. Mmm, helemaal niet gek. Zoet, iets van appel, beetje kaneel-achtig… ik durf het aan en schraap en eet de vrucht leeg voor zover ie zacht genoeg is.

Dan ga ik nog een keer terug naar de pagina met informatie die ik eerder vluchtig las. ‘Mispels barsten van de vitamine c, mineralen en antioxidanten. De pectine in de vruchtjes haalt kwik en lood uit je lichaam.’ Ik lees het met genoegen en voel me ineens supergezond. Er liggen er nog een paar te wachten en volgend jaar pluk ik er wat meer. Weer iets ontdekt om uit ‘de natuur’ te eten.