Toen hij er mee thuis kwam zei ik het natuurlijk alsnog:
‘Vogelpindakaas… in een glazen pot! Wie heeft zoiets stoms verzonnen? Wat is er mis met gewone vogelzaadjes en broodkruimels?’
H. trekt zich niets van mijn gemopper aan. Hij spijkerde het huisje (waar de pot precies in past) aan de paal in de achtertuin, waar we het vanuit de kamer kunnen zien.
Een week later zit ik in mijn thuiskantoor te werken. In mijn ooghoek zie ik beweging bij het pindakaas-huisje. Drie mussen duwen elkaar opzij om erbij te kunnen, maar ik zie nóg een gast: een bonte specht klimt langs de paal omhoog, vliegt naar de mussen toe, die voor hem vluchten en landt dan weer onderaan de paal, om erlangs omhoog te klimmen. Voor de opening blijft ie even besluiteloos hangen, dan vliegt hij verder naar achteren, waar hij een andere paal vindt om tegenop te klimmen.
Intussen zijn de mussen weer uit de pindakaaspot aan het snoepen. Opnieuw komt de specht ze wegjagen en bij de pot rondhangen, maar blijkbaar is het lastig om bij de pindakaas te komen. Ik blijf een tijdje kijken naar de kleurige gast. Na tien minuten verdwijnt hij uit het zicht en ga ik weer aan het werk.
’s Avonds zoek ik op internet naar informatie over spechten en lees dat ze dól op vogelpindakaas zijn. Ineens is mijn aversie tegen de pindakaas een stuk minder. Toevallig ben ik dól op spechten! Ik vind het trouwens ook erg leuk om te zien hoe de eksters hun best doen om hun evenwicht te bewaren op het stokje dat voor kleinere vogels bedoeld is en tijdens die acrobatiek hapjes uit de pot te snoepen.
Deze week heeft H. een nieuwe pot vogelpindakaas gekocht, want de oude is vrijwel leeg. Ik heb niet geprotesteerd, maar met belangstelling gekeken hoe hij de nieuwe pot installeerde. Nu maar afwachten of de specht zich nog eens laat zien.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen