‘Van welke bonen wordt eigenlijk taugé gekweekt?’ Die vraag kwam een tijdje geleden zomaar op toen we gadogado met taugé aten. Ik dacht dat dat sojabonen waren, maar toen ik het opzocht, bleek dat niet waar te zijn. Het zijn mungbonen die ze laten kiemen. En het is supergezond, met vitamine B en C en ijzer. Dat soort dingen vind ik leuk om te weten.
Terwijl ik aan het zoeken was, kwam ik ook allerlei andere informatie tegen over het kiemen van groente. Ik wist wel dat je van andere groenten de kiemplantjes kon kweken en eten, maar had me er nooit zo mee bezig gehouden. Een dag later keek ik in de tuin of er misschien nog wat blaadjes rucola te vinden waren, wat niet zo was. Wel zag ik aan de afgestorven planten talloze piepkleine, gedroogde zaadpeultjes zitten.
Ik verzamelde een handvol zaadpeulen en strooide de zaadjes eruit op een schoteltje met nat keukenpapier. Na drie dagen afgedekt en vochtig houden, begonnen er minuscule, witte sliertjes te groeien. Ik hield goed in de gaten dat de verse kiempjes niet uitdroogden en na nog een paar dagen kwamen er ieniemienie groene blaadjes aan. De week erna gebeurde er niet heel veel meer, behalve dat de witte sliertjes wat langer werden.
Vandaag zie ik bij de dagelijkse inspectie van het schoteltje dat in een hoekje wat schimmel ontstaat. Ik besluit dat er nu geoogst moest worden. Een groot woord voor het bescheiden beetje witte draadjes met groene puntjes. Ik wil het eigenlijk als pittig extraatje aan een broodje kaas toevoegen, maar als ik eerst wat proef, weet ik dat er geen kaas bij moet. De smaak is te subtiel.
Dus eet ik bedachtzaam, goed proevend, mijn exclusieve broodje met rucolakiempjes. Hm, best lekker. En dan besluit ik dat het een leuk experiment was, maar veel te veel werk voor een weinig spectaculair resultaat. Weten we dat ook weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten