Ik ken het niet en app terug dat ik het ga opzoeken. Ze wil graag weten wat ik er van vind. Ik ga meteen googelen en laat haar weten dat het me een leuk boek lijkt.
Op zaterdagmorgen fiets ik naar Nijmegen. A. en ik hebben afgesproken om samen ergens koffie te gaan drinken. Na een paar stormachtige, natte dagen is het net op zaterdagmorgen een stuk beter. Het waait nog wel, maar het is droog en zo nu en dan laat de zon zich zien. Als we naar binnen wandelen bij een klein lunchcafé in het centrum, zoek ik al naar m’n telefoon.
‘Moet het nog? QR codes en mondkapjes?’ vraag ik aan het meisje achter de bar.
Ze maakt een wegwuifgebaar.
‘Nee hoor, daar hebben we zó genoeg van!’
Ik ben hier nog nooit geweest, maar voor A. is het een geliefd plekje. Ik snap waarom. Het is een soort knusse huiskamer, waar in de vensterbank dozen met spelletjes staan en er is een vitrine met lekker gebak. Daar gaan we allebei iets uitkiezen en dan hebben we een heleboel te praten.
Ze heeft een cadeautje voor me. Zomaar? Omdat ik haar een tijdje geleden geholpen heb met de voorbereiding van een sollicitatiegesprek. En nu heeft ze de baan.
Natuurlijk weet ik meteen wat er in het pakje zit. Ik pak het voorzichtig uit en blader er even in. Later als ik thuis ben, bekijk ik het uitgebreid en ben meteen geïnspireerd om de spontaan opkomende daslook in m’n tuin te verplaatsen naar de nieuwe moestuinbak, waar het meer licht en ruimte heeft.
Maar eerst zitten we nog een uur te genieten van koffie, taart en gesprek. En daarna struinen we nog een tijd door een vanalles-winkel die we allebei leuk vinden.
Op de terugweg heb ik de wind tegen. En een dag later kondigt zich alweer een storm aan. Na Dudley en Eunice lijkt zich nu Franklin te ontwikkelen. Die afspraak op zaterdagmorgen was wel even supergoed gepland. Vandaag blijf ik lekker binnen, met m’n cadeautje om in te bladeren op de bank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten