‘Morgen om kwart voor tien staan we bij jullie voor de deur’
Dat appte ik zaterdag naar mijn vriendin N. We hebben afgesproken dat we samen naar Burgers Zoo in Arnhem gaan. Nu haar man zijn rijbewijs heeft gehaald en een goedkoop autootje op de kop heeft getikt, kunnen we dit doen. Ze passen met hun vier kinderen maar net – of eigenlijk net níet – in die auto. Dus mogen de meiden met ons mee.
Nog vóór half tien krijg ik zondagmorgen een berichtje: ‘Goedemorgen, we zijn er klaar voor’ En jawel, als we om kwart voor tien hun straat indraaien, staan de kinderen met z’n allen buiten bij de voordeur op ons te wachten. Volgens N. staan ze er al minstens een half uur.
Wij rijden voorop naar Arnhem. Een half uur later parkeren we en wandelen naar de ingang, waar H. op zijn telefoon negen reserveringen laat aflezen. Negen piepjes en we zijn binnen. Behalve de oudste zoon zijn ze nog nooit in een dierentuin geweest. Wat is het groot! Wat is het mooi!
Langs de pinguïns lopen we door de bush, naar de oceaan. Daar loopt iedereen te wijzen en vol verbazing te kijken naar de gekleurde vissen, die aan alle kanten om ons heen zijn. Aan het eind zwemmen ze zelfs boven onze hoofden. Een bijzonder gezicht.
Al voor twaalf uur komen de lekkere hapjes tevoorschijn. N. heeft van alles klaargemaakt en in afsluitbare dozen meegenomen. Platbrood met za’atar, kleine pizza-achtige broodjes, snoeptomaatjes, komkommertjes, Arabische koekjes. Het lukt H., die nooit luncht, niet om helemaal niets aan te nemen. Ik laat de zak krentenbollen in mijn eigen tas voor wat ie is en doe de baksels van N. eer aan. Lekker.
Na de woestijn en de safari zoeken we de grote speeltuin op. Daar staat de man van N. erop ons op koffie te trakteren. De kinderen klimmen rond in het bouwwerk vol trappetjes en glijbanen en komen dan friet eten, want de dozen proviand van N. weerhouden ze er niet van om patat te kopen.
Voor de jongste (bijna 2) is het intussen een beetje genoeg geweest. Hij wil niet in de wandelwagen, niet lopen, alleen maar bij mama. Als we in de vlindertuin lopen, is ie boos omdat de vlinders niet op zijn hand willen komen, weer buiten is ie boos omdat we weer naar buiten gaan en verderop is ie boos omdat ie gewoon heel moe is. Om een uur of vier is het echt genoeg geweest en zoeken we de auto’s weer op.
Twee tevreden meisjes zitten bij ons in de auto terug. We zetten de familie thuis af en slaan de uitnodiging af om nog mee naar binnen te komen om koffie te drinken. Na een hele dag dierentuin hebben we nu zin om lekker naar huis te gaan. Maar wat was het een goed idee om samen een dag op stap te gaan. We hebben ervan genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten