Het is lekker fietsweer; een beetje bewolkt maar niet koud. In juli is alles volop in bloei langs de weg en in de uiterwaarden. Als ik langs een langgerekte berm vol bloeiende cichorei kom, roep ik hardop ‘wat mooi!!’ Ik hou van die bijzondere kleur blauw.
K. ontvangt me hartelijk. Met de plek waar ze woont heeft ze veel geluk, maar verder heeft dat geluk haar de laatste jaren flink in de steek gelaten. Ze viel van de ene ellende in de andere. Ziekte, een auto-ongeluk, een scheiding, corona en als klap op de vuurpijl verloor ze een week of tien geleden een paar vingertoppen door een onhandige actie met een grasmaaier.
Hoe slecht het lot haar ook gezind is, K. weet altijd wel een positieve insteek te vinden om verder te gaan. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf, en ik heb er grote bewondering voor. We drinken koffie aan het water, genieten van het uitzicht en praten over honderd verschillende onderwerpen. Ze laat me zien hoe ze oefent met haar gehavende hand. Met grote volharding. Ze probeert zelfs piano te spelen met de korte vingers, al doet dat behoorlijk pijn.
Na een paar uurtjes stap ik weer op de fiets, want we hebben allebei andere plannen voor de middag. Onderweg bedenk ik dat ik K. een foto wil sturen van de weelderige cichoreirand. Gelukkig weet ik nog waar die was, anders was ik er misschien zo langs gefietst. Waar in de ochtend de blauwe bloemen wijd open stonden, zijn die nu de zon een stuk feller is, voor het grootste deel dichtgevouwen. Het blauwe veld is er niet meer, wat jammer!
‘Geen zorgen’, zegt K. in mijn hoofd. ‘Morgenochtend is het er weer. En als het morgen niet is, dan toch zéker volgend jaar.’ En zo is het.
Ja, prachtig die blauwe cichorei die 's avonds zijn blaadjes sluit. De bloemen bloeien maar 1 dag maar de plant zit boordevol met knoppen! Wij genieten er thuis ook van! Ik heb hem bij een stalletje langs de weg gekocht.
BeantwoordenVerwijderen