Ramona

H. is de jongste van vijf broers. Sinds kort woont een van zijn oudste broers (een tweeling) op de gesloten afdeling van een klein verpleeghuis. B. heeft alzheimer en thuis ging het niet meer. Vandaag viert een andere broer zijn verjaardag, en omdat het vlakbij is, gaan we eerst een uurtje bij B. langs.

Hij zit in de huiskamer aan tafel, met nog twee bewoners. Iets verderop staat een tafel met nog meer huisgenoten. We begroeten iedereen en gaan bij B. zitten, waar we samen het fotoboek bekijken met foto’s van hem zelf, zijn familie en verschillende belangrijke plaatsen uit zijn leven.

Naast me aan de tafel zit meneer Ludo, die uit Italië komt. Ik vraag hem waar hij in Italië woonde en hoe hij in Nederland terechtkwam. De oude man zoekt naar zijn woorden. Hij vertelt dat hij een dochter heeft, Ramona. “Ramona, lalaa la laa lalalalaa” zingt mevrouw Miep, die aan de andere kant van de tafel zit. Een oud liedje van The Blue Diamonds. Meneer Ludo zegt dat zijn dochter heel goed is in een sport. Welke sport? Hij kan het woord niet vinden, probeert het met gebaren, maar komt er niet uit. Na een tijdje staat hij op en loopt de gang in. Misschien om een foto te halen die het duidelijk maakt.

Intussen kijken we verder in het boek van B. Over een rijtje portretfoto’s van zichzelf praat hij alsof het over iemand anders gaat, maar op een oude klassenfoto van de lagere school wijst hij zichzelf moeiteloos aan. Over de motor waarop hij als jonge man rondscheurde, vertelt hij enthousiast dat hij er nog wel eens op rijdt.   

Meneer Ludo komt terug en wenkt of we met hem mee willen komen. ‘Ga jij maar,’ zegt H., ‘Dan blijf ik bij m’n broer,’ maar het is de bedoeling dat hij ook meegaat. B. staat ook op en nog een bewoner loopt mee. Door de gang, langs een paar kamers. Meneer Ludo doet een deur open. Het is een ruim toilet. De hele groep dromt naar binnen en B. begint uit te leggen hoe je moet doortrekken. In de gang zie ik ineens mijn schoonzus en nóg een broer. Zij gaan straks ook naar de verjaardag en hadden hetzelfde idee: eerst een bezoekje in het verpleeghuis. Verbaasd kijken ze naar het gezelschap bij de wc.

De nieuwkomers gaan met B. zijn kamer bekijken en meneer Ludo weet weer waarheen we op weg zijn. Naar zijn kamer. Daar laat hij trots een grote foto zien die op een kastje staat. “Dit ben ik,” wijst hij. Een zwartharige jongeman met donkere ogen, aan een bar. Om hem heen bekende gezichten. ‘Maar dat is Cruijff!’ wijst H. verbaasd, ‘en Johan Neeskens, en Piet Keizer.’ Meneer Ludo glimlacht en kijkt tevreden naar zichzelf tussen het halve oude Ajax-team.

Hij wil nog veel meer foto’s laten zien, maar als we vragen wat nou de sport van zijn dochter is, weet hij het niet. Na een tijdje moeten we echt terug naar B. en daar nemen we een kwartier later ook afscheid, om naar de verjaardag van de vierde broer te gaan. ‘Maar we komen terug,’ beloven we, ‘en dan komen we er ook vast achter in welke sport Ramona nou zo goed is.’