Vliegen

Samen met mijn dochter zit ik aan de keukentafel. Ze is hierheen gekomen om mijn verjaardag te vieren en ergens op de dag zitten we daar tegenover elkaar en vertelt ze me over de vakantie in Portugal, waarvan ze net terug is. Ze had zich zorgen gemaakt over de chaos op Schiphol en of het zou lukken om op tijd haar vlucht te halen. Dat is gelukkig allemaal gelukt en het is een fijne vakantie geweest.

E. houdt van reizen en als ze even de kans krijgt, rijdt of vliegt ze naar verre of minder verre plaatsen voor een vakantie, een lang weekend, een werkbezoek. Over het milieu maakt ze zich daarbij niet erg druk. Ik gun haar die reisjes, en snap ook wel dat ze de behoefte heeft om er af en toe echt even uit te zijn. Maar al dat vliegen…

Als ze me vertelt dat een vriendin een reisje geboekt had vanaf Schiphol en dat die vlucht geannuleerd is, reageer ik niet erg meelevend. ‘Eerlijk gezegd heb ik maar een klein beetje medelijden met haar,’ zeg ik. ‘Eigenlijk vliegen mensen gewoon veel te veel.’ E. sputtert verontwaardigd dat er niks geregeld of vergoed wordt; ‘Ja, ze kan vier dagen later met een vlucht mee, maar dan moet ze meteen de volgende dag al terug.’

‘Dat is natuurlijk wel balen,’ geef ik toe. ‘Maar ergens vind ik het prima dat er zoveel vluchten niet door gaan. Het is hartstikke leuk om te reizen, maar vliegtuigen zijn zo vervuilend… ik heb mezelf voorgenomen om niet meer dan drie keer in m’n leven nog te vliegen.’ 

Het blijft even stil en als ik de blik van E. zie realiseer ik me meteen wat die betekent.
Voor mijn verjaardag heeft ze een verrassing geregeld waar ik een weekend in oktober vrij voor moet houden. We gaan dan ergens naartoe.
‘Ow,’ zegt ze en knikt met een half lachje. En ik weet dat één van mijn drie keren al geboekt is. Het valt niet mee om consequent te zijn als je van een reizigster houdt.