Feestje

 “Dit is nou C., daar heb ik je over verteld, dat ze de politie-academie doet, weet je nog? C., dit is mijn moeder.” Ik weet het nog, het was een enthousiast verhaal dat mijn dochter vertelde over haar vriendin die haar werk in de kinderbescherming opgaf om naar de politieschool te gaan.

Het is een van de vele vriendinnen die ik ontmoet op het uitgestelde 30-feestje van E. en twee van haar beste vriendinnen. Eigenlijk was het al twee jaar geleden gepland, maar Covid gooide roet in het eten. Nu het weer kan, vieren ze alsnog met z’n drieën hun dertigste verjaardag.

Hun vriendenkring is heel divers en internationaal. “Dit is I., hij woont al een tijd in Nederland, maar heeft eerst in Engeland gewoond en daarvoor…” I. komt eigenlijk uit Rusland, maar ging later naar Oekraïne, dan naar Engeland en nu woont ie al zo’n jaar of tien in Nederland. Hij vertelt het in het Engels en nog voordat ik ernaar kan vragen, excuseert hij zich voor het feit dat hij nog nauwelijks Nederlands spreekt.

X. kwam speciaal voor dit feestje gisteren uit Frankrijk over. Hij is de vriend van een vriendin, en die romance begon tijdens een vakantie van haar en E. in Kroatië. Eh? Ik laat het me twee keer uitleggen en hij blijft vriendelijk glimlachen. De vriendin in kwestie is trouwens een zusje van de succesvolle schrijfster Simone Atangana Bekono. (Grappig vind ik dat, dat bekende schrijvers gewoon zusjes hebben.)

Een andere vriendin vertelt dat ze binnenkort in New York gaat wonen met haar vriend. De twee zijn er nog nooit geweest en vertellen breed lachend hoe ze in dat avontuur terecht zijn gekomen en dat ze zich er gewoon maar in gaan storten.

Een opvallend koppel zit onopvallend op een bankje achteraf. D. heb ik ooit al eens ontmoet toen de meiden nog twintig moesten worden. Hij en zijn partner R. zijn allebei omvangrijk en hebben allebei een zwarte baard. Een paar maanden geleden is R. bevallen. Er is een documentaire over gemaakt. D. laat me trots een foto van het kindje zien.

Terwijl het zaaltje steeds voller wordt, wordt het steeds moeilijker om elkaar te verstaan. Niet alleen wordt het gepraat door het lage plafond versterkt, ook de muziek gaat steeds harder. Er wordt gedanst, gedronken, gelachen, er worden veel groepsfoto’s gemaakt en het is gezellig. Om een uur of  half 12 besluiten H. en ik om te vertrekken, want we moeten nog van Amsterdam terug naar huis rijden.

We zijn allebei moe van het boven de herrie uit praten en luisteren. Jammer genoeg blijkt er midden in de nacht een file op de A2 te staan en zijn we pas tegen half drie thuis. Maar het was een geslaagd feest, ook al kon het pas twee jaar te laat gevierd worden.