Warm water

Zaterdagmorgen. De warmwaterkraan houdt er mee op. Dat wil zeggen, er komt nog wel water uit, maar het wordt steeds kouder. Het is al een paar dagen behoorlijk warm weer, dus een ramp is het niet. We besluiten na het weekend de storingsdienst te bellen, want een noodgeval kun je dit toch niet noemen.

Zoon J. denkt daar anders over. Hij begrijpt niet waarom we niet metéén gebeld hebben. Dat gesprek hebben we zaterdagavond nadat we met z’n vieren een verrassingsdag hebben gehad in Den Bosch. (Toren beklommen, wandeling(etje), lekkere lunch en helaas te laat om nog een rondje varen op de Dieze te regelen). Ik heb niet zo’n zin in dit gesprek en op zaterdagavond een monteur bellen vind ik sowieso geen optie.

Op zondagmorgen neem ik dapper een koude douche (héél kort!). Ik denk na over de motivatie om tot na het weekend te wachten met bellen. Het is denk ik een generatie-ding. Mensen worden hoe langer hoe ongeduldiger, nu de 24-uurs economie in opmars is. Vandaag bestellen is morgen binnenkrijgen en als er nu een probleem is, moet het ook nu meteen opgelost worden.

Ik moet denken aan de veranderende houding van de blinden en slechtzienden waar we luistertijdschriften voor maken. Toen ik voor het eerst met de blindenbieb in aanraking kwam, werden luisterboeken op cassettes naar de abonnees verstuurd. Er was een anekdote over een oude blinde dame die al jaren boeken luisterde en er toen achter kwam dat de cassettes een a en een b-kant hadden. Ze was verrast en dankbaar dat er dus gewoon héle boeken voor haar werden voorgelezen.
We gniffelden over die dankbaarheid over zoiets vanzelfsprekends. Natuurlijk scheep je mensen niet af met een half boek.

Zondagmiddag besluit H. om toch even de storingsdienst te bellen. Misschien is het iets simpels en kan hij zelf met een reset-knop en aanwijzingen de boel weer in orde maken. Resetten lukt niet, maar wel komt er meteen even iemand langs om de verwarmingsketel te fixen. Hij vindt het heel normaal om dat op zondag te komen doen. Ik voel me als de blinde oude dame. In de wereld van 2022 is het heel gewoon om in het weekend iemand langs te laten komen voor een reparatie. We hebben er recht op met ons storingsabonnement.

Het is fijn dat we weer warm water hebben, maar ik heb er toch een dubbel gevoel over. Is het nou echt zo’n goeie ontwikkeling dat we nooit meer ergens op hoeven te wachten?