Minstens een keer per jaar verwennen we onszelf met een ontbijt bij De Blonde Pater. Het is rustig deze zondagmorgen. We installeren ons aan een tafeltje voorin en bestellen. Iets verderop zit een vrouw met een klein hondje, dat ineens hard begint te blaffen. Het geblaf is gericht aan een man die buiten door het raam staat te kijken. Een griezel? Nee, hij loopt om naar de deur en wordt enthousiast door het hondje begroet en ook door de vrouw.
H. lacht hardop: ‘Ik dacht: hij blaft tegen een slechte man, maar het is juist een goede man.’ Met het beestje in z’n armen draait de man zich naar ons en vertelt dat de hond altijd zo hard naar hem blaft. ‘En naar bezoek ook,’ zegt de vrouw lachend. ‘Onze buren houden er niet van als wij visite krijgen.’
Dan komt ons ontbijt en hun koffie en voert iedereen weer z’n eigen gesprekken. Ik vertel H. dat ik gisteren in de krant een artikel las van iemand die ‘hoi’ begon te zeggen tegen vreemden. Het is een goede gewoonte. ‘Mensen die vaker ‘hoi’ of ‘bedankt’ zeggen tegen vreemden zijn tevredener met het leven dan anderen,’ werd door verschillende onderzoeken bewezen.
We zijn het er over eens dat dit soort minigesprekjes met onbekenden heel goed zijn voor ons humeur, waar toch al niks mis mee was. Het lekkere ontbijt draagt nog wat extra bij. Als we hebben afgerekend en aanstalten maken om te vertrekken, staat iemand van het tafeltje naast ons op en komt naar het onze, dat groter is. Met z’n vieren willen ze graag verhuizen, en inmiddels is het zo druk dat hij alvast het plekje komt reserveren.
Er volgt alweer zo’n vrolijkmakend oppervlakkig gesprekje en als we vertrekken wordt ons vanaf twee plekken een mooie dag gewenst. En een mooie dag wordt het. Met tegenwind heen, koffie in Duitsland en meewind terug. Als we halverwege de middag weer thuis komen, zijn we dan ook heel tevreden over deze zondag
Mooi zondagochtend verhaaltje Hilly, doe de groetjes aan H.
BeantwoordenVerwijderen