Als ik wakker word voel ik me verdrietig. Ik vertel H. mijn droom en er loopt een traan langs mijn wang mijn oor in. Ik blijf nog een tijdje liggen en vraag me af hoe het kan dat ik me zo verdrietig voel over een moeder die al 17 jaar dood is. En hoe het kan dat je in de tien minuten tussen twee keer ‘snoozen’ van de wekker een heel weekend kunt dromen.
Dan denk ik aan mijn vader. In zijn laatste jaren gebeurde het wel eens dat hij zat te dommelen als ik bij hem was, dat hij dan wakker schoot en vroeg: ‘Waar is je moeder?’ En terwijl ik nog zat na te denken over wat ik moest zeggen, keek hij naar m’n gezicht en zei: ‘Ze is er niet meer hè… helemaal niet meer.’
Hij was soms een beetje de kluts kwijt, maar niet zo dement dat ik tegen hem zou hebben gelogen. Nu, vooral weer na deze droom, denk ik dat het wel genadig is om tegen iemand die het echt niet meer weet gewoon te liegen dat een dierbare alleen maar even weg is. Het moet wel vreselijk zijn om elke dag een paar keer te ontdekken dat iemand al lang dood is.
Ach..lieve Hillie, je lieve moeder..we zaten in de zon op het bankje in mooi Appeltern. Het voelde zo goed. Een zachte glimlach op het gezicht van je moeder.. ik zal het nooit vergeten. Je had ook een heel lieve moeder, wat een rijkdom deze herinnering met je mee te dragen.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte bij het voelen van zo'n dierbaar