Van mijn schoonzus T. kreeg ik met kerst een vogelvoerpakket. Ze had mijn blogpost Vogels Voederen gelezen en vertelde dat ze speciaal op zoek was gegaan naar gifvrij voer. T. had nog meer moeite gedaan: in een mal had ze een tulband van vet met zaden en insecten gemaakt. Het restant vetblokken kreeg ik erbij met de verzuchting dat ze nu wel genoeg had van dit geknutsel met vogelvoer.
In het begin kwam er af en toe een merel op af, maar na een paar dagen werd het steeds drukker. Toen er op een zondagmorgen een klein laagje sneeuw op de tafel lag, konden we zien dat er nog veel meer vogelbezoek op af kwam dan we dachten. Voor dag en douw hadden ze al over de hele tafel sporen gemaakt.
Hoe kouder het is, hoe meer er te zien is. Gistermorgen zag ik een houtduif langdurig van het voer eten. Op een spandraad iets verderop zaten twee (iets kleinere) Turkse tortels te wachten tot ze aan de beurt waren en een derde tortelduif hipte voorzichtig op het uiterste puntje van de tafel. Het was duidelijk wie hier de baas was.
Tot er een ekster aan kwam vliegen. De houtduif deinsde terug, maar bleef bij het bord voer. De twee waren ongeveer even groot en maakten een dansje om het bord, om de beurt pikkend en weer terugschrikkend. Zodra ze weg waren, kwamen de tortels. En een brutale merel. Weer later was de merel de baas en moesten een paar mussen hun beurt afwachten.
Van de tulband is inmiddels alleen nog een klein laagje vet met voer over. Dus binnenkort moet ik zelf aan de slag om een nieuw ‘baksel’ te knutselen. En dat ga ik zeker doen. Niet alleen om de vogels de winter door te helpen, maar vooral ook omdat het zo leuk is om naar ze te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten