Copilot, uw dagelijkse AI companion

Plotseling heb ik gezelschap als ik begin te schrijven: Copilot, ‘uw dagelijkse AI companion’, komt er gezellig bij zodra ik op mijn laptop Word open. Ik kan Copilot vragen om mijn tekst voor me voor te schrijven. Fijn hoor, dan hoef ik dat zelf niet meer te doen.

Ik weet dat Copilot niet speciaal voor mij als pensionado tevoorschijn komt, maar ik zie wel meteen een verband:
Als je met pensioen gaat, is er een soort oer-associatie met lui mogen zijn; niets meer te hoeven. Het bijbehorende plaatje is een wit strand met palmen met een ligstoel, een cocktail met een parasolletje. Persoonlijk zou ik nogal depressief worden van zo’n invulling. En dom; volgens een Duitse psycholoog gaat het IQ van iemand die drie weken luiert met twintig procent achteruit. Moet je nagaan wat een permanente vakantie met je doet.

Creatief denken is goed voor je hersenen, omdat je daarmee nieuwe verbindingen legt en je brein actief houdt. Dat lijkt me alleen al een goede reden om liever zelf mijn teksten te schrijven dan het door Copilot te laten doen. En er zijn nog veel meer redenen.

Bijvoorbeeld dat Copilot voor z’n teksten links en rechts alles jat wat iemand ooit op het internet heeft gezet. Van copyright trekt m’n nieuwe companion zich niet veel aan.

Of dat AI heel veel energie verbruikt. Oké, het kost ook stroom om mijn telefoon, iPad of laptop op te laden, maar als er in een klap miljoenen mensen teksten door AI laten genereren, schiet het verbruik serieus omhoog. 

En dan de kans dat je een keurige tekst aangereikt krijgt waar complete onzin in staat. Nee, dan schrijf ik toch liever mijn eigen onzin. Weg met die Copilot!
Maar hoe krijg ik deze ongewenste gast weg? Deleten gaat niet en als ik op het icoontje in de werkbalk klik, krijg ik geen optie ‘uitschakelen’.
Ik zoek net zo lang tot het me lukt.  En daarmee heeft Copilot me vandaag in elk geval onbedoeld geholpen om mijn brein in vorm te houden.