Toen we hier kwamen wonen, waren de kinderen zes en negen jaar. Maar we wilden niet zo’n kindertuin met voornamelijk gras en speeltoestellen. Wij houden meer van wild. Struiken, hoogteverschillen, stapstenen-paadjes en wilde planten.
Een klein grasveldje van ca. 2 bij 3 m. kwam er. Net genoeg om een tentje op te zetten of een zwembad. Of om in de zon te liggen. “Een blaasvoetbalveldje” noemde een vriendin het ooit.
De trampoline-rage was nog niet uigebroken en er viel buiten genoeg te beleven zonder glijbaan of schommel in de tuin. Er was het waterterras waarvandaan je met een wankel vlot van planken en piepschuim naar de overkant kon varen., Daar begon een spannend terrein met zandheuvels, waterplassen en verderop bouwkavels.
Er waren (zijn) pleintjes in de straat waar je met z’n allen kon frisbeeën, hinkelen of streethockeyen. Voetballen kon in onze tuin niet, maar verstoppertje spelen des te beter.
Ons blaasvoetbalveldje was vandaag mijn project. De smalle rand steentjes die het begrenst, moest bevrijd worden van mos, gras en onkruid. Een hele klus, en dat is nog maar een klein stukje van de hele tuin. Samen met H. breng ik dit paasweekend heel wat uurtjes in de tuin door. Ik voel m’n rug.
Soms bedenken we dat een minder wilde tuin toch wel makkelijk zou zijn. Wat meer tegels? Groter stuk gras? Lang zo bewerkelijk niet.
Maar wel saai.
Een tuin is toch eigenlijk het leukst als je je er goed kunt verstoppen.
gek is dat, ik dacht altijd dat een wilde tuin een laat-maar-lekker-groeien-tuin was!
BeantwoordenVerwijderen